၀ိပႆနာအလုပ္ေပးတရား (အရွင္ပုညာ နႏၵ )

     

 တရားအားထုတ္ေနတဲ့  ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ အရွင္ပုညာနႏၵ ရဲ႕ စာအုပ္ေလး ဖတ္ရႈ႕ ၾကည့္ ဖုိ႕ တိုက္တြန္းပါရေစ ။ 

    

                      

                                                     

ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားျပီျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ပုညာနႏၵ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြက အပိုအလုိမရွိပဲ တရားအားထုတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ အခ်ိန္မကုန္မကုန္   ေစပဲ၊ ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားတဲ့ အတုိင္းသာ လုပ္မယ္ ဆုိရင္ ျဖင့္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းမွန္ ကုိ ေတြ႕ႏိုင္ မွာပါ ။

                                    

 

အရွင္ပုညာနႏၵ စာအုပ္ Download ဆြဲရန္ ဒီမွာ ႏွိပ္ပါ ။

ကဲခ်င္ဦးေလ၊မွတ္ျပီလား(၁၉၇၆-၁၉၇၇)တကၠသိုလ္မဂၢဇင္းမွ…

ဒါေလးကေတာ့ ေဖေဖ တုိ႕ တကၠသိုလ္ တက္တဲ့ႏွစ္ကထုတ္ေ၀ခဲ့ တဲ့ မဂၢဇင္းေလးထဲကပါ ။ အိမ္မွာ သိမ္းထားတာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားၾကာခဲ့တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ေပါ့ ။ဟိုတုန္းက စဖတ္ကတည္းက ေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာက်ခဲ့တာေပါ့ ။ :)

အခ်ီ
သည္စာကိုသည္တစ္ၾကိမ္ေရးရေပဦးမည္။ငါးေခါက္ေျမာက္ေရးျခင္း။ေရးလုိက္မၾကိဳက္လုိက္၊ျပန္ျပင္
လိုက္၊ေရးလုိက္၊မၾကိဳက္လုိက္။ယခုေနာက္ဆံုးပဥၥမအၾကိမ္ေရးပါဦးမည္။သည္တစ္ခ်ီေတာ့ျပင္ရန္စိတ္မကူးေတာ့
ပါ။ စာမူပိတ္ရက္ က အလြန္ အင္မတန္ နီးကပ္ေနျပီ ။ဇာတ္အလုိလုိကုိ ခပ္ တိုတို
ရွိေစဖို႕ စာဖြဲ႕ျပီး ဇာမခ်ဲ႕ေတာ့ပါ။
× ×
×
အဖြင့္
ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေရခ်မ္းကား ပထမႏွစ္ သိပၸံဘာသာတြဲ တက္ေန ေသာ
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အေကာင္းစားေလးျဖစ္ေတာ္မူသည္။ အမည္ရင္း
ေမာင္ေရခ်မ္းမွန္လည္း ကာတြန္းတင္ေအာင္နီ၏ ဇာတ္လုိက္ေက်ာ္
ကိုျပာေလာင္ႏွင့္ဆင္သျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္ "ေရျပာေလာင္ခ်မ္း " ဟုတြင္သတက္
။
မည္သို႕ပင္ေလာင္ေလာင္၊ေလာင္ေလာင္မွာလည္းအသည္းနဲ႔ရယ္ပါ။ထုိ႕ျပင္တ၀တကၠသိုလ္ေရာက္
သည္ဆုိလွ်င္ပဲ အတြဲေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ လုိခ်င္ေသာ သဘာ၀ကုိမလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ
ေလာင္ေလာင္မွာ ရည္းစားရွာမိပါ၏ ။မာမီ့ကုိအားမကုိးပဲ
သားသားကုိယ္တိုင္ရွာျခင္းျဖစ္ေလသည္ ။
စံုနသာျမိဳင္ ရွာပံုမဖြင့္ပဲ ကၽြန္႕ေတာ့္ အတန္းတြင္း၌ ရွာပံုဖြင့္ေသာ္
အတန္းတြင္း အလွ စာရင္း၀င္
" လူစီလူး"အ အားေတြ႕ေလ သည္။ ႏြားၾကိဳက္မွေတာ့ ရွမ္းေခ်ာျမဲမို႕….
လူစီလူး လွ မလွ အေဆြ စာဖတ္ ခန္႕မွန္းႏိုင္ျပီပဲ …….။
လုိရင္းကုိအပိုကင္းေအာင္ဆုိရရင္ေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္နဲ႕လူစီလူးတို႕"ေဇ"သြားၾကပါသည္။
သိဒယ္မႈတ္လား။ ' ရႊီး' ေကာင္းတယ္ေလ ။ ျပီးေတာ့ အရပ္ ကေလးနိမ့္ တာ က လြဲ
လုိ႕၊ အသားကေလး နည္းနည္းမဲ တာက လြဲ လုိ႕၊ပါးစပ္ ကေလး နဲ နဲ ျပဲ တာက လြဲ
လုိ႕ ခ်စ္စရာေလး ။ကိုင္း ကိုယ့္ကုိကုိယ္ ကုိယ္ေဖာ္
သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ေခ်မည္ ။ ထားဦးစို႕ ……….
× × ×
သေဘာတရား
သၾကားလံုး။
သၾကားလံုးဆိုတာက…..အဲ့ တင္စားျခင္းပါ ။ သၾကားလံုးက ခ်ိဳ၏ ။ေမႊး၏ ။ အရသာ
ျပည့္ဘိ၏ ။ငံုျပီးစုပ္ရ ၏ဟု အူဒူ ေဗာဇနက်မ္းကဆိုသည္ ။ ထုိ႕ႏွယ္ ခ်ိဳေသာ
ေမႊးေသာ အရ သာ ျပည့္ေသာ ၊ငံုျပီးစုပ္ရေသာ အရသာကုိ သၾကားလံုးဟု
ကင္ပြန္းတပ္ျခင္းပါ ။
အတြဲေလးရွိလာသည္ဆိုလွ်င္ပဲ တစ္ခုခုေတာ့.. အဲ…မ်က္ႏွာကုိ ထုိင္ၾကည့္ေန
လုိ႕့ဘယ္ဖီလင္လာမလဲ။ လက္ကေလးကုိင္ခ်င္သည္ေပါ့ ။ အဲ.. လက္ကေလး ကုိင္လို႕
ဘယ္ဖီလင္ လာမလဲ…။ အဲ..ပါးကေလးေတာ့နမ္းခ်င္သည္ေပါ့ ။အဲ…ပါးကေလးနမ္းေနလုိ႕
ဘယ္ဖီလင္ လာမလဲ၊သၾကားလံုးေလး စားခ်င္သည္ ေပါ့ ။
သည္ေတာ့ အတြဲ ရွိလွ်င္ ဆိတ္ကြယ္ရာ ရွာရစျမဲ ။သို႕ ေသာ္ဆိတ္ကြယ္ရာတို႕မွာ
…ဆိတ္ကုိသာ ကြယ္ႏိုင္ပံုရ သည္ ။လူမကြယ္ေခ် ။လူေတြ လည္း ၾကည့္ေတာ့
ရိုးပန္းရိုးပန္း ။ အေခ်ာင္းအေျမာင္းေတာ့ ငတက္ ျပားရံႈးလိမ့္မည္ ။
ထို႕ ေၾကာင့္ ခ်စ္သူ စံုတြဲမ်ားသညဆိတ္ကြယ္ရာ ၊ ထုိထက္လူကြယ္ရာ ရွာရ ပါ
သည္။ဒါ က သေဘာ တရား ။
+ ×
+
ျဖစ္စဥ္ (၁)
ဆုိေတာ့ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လူစီလူ လည္းေနရာရွာၾကပါ သည္ ။ေျပာရ တာရွက္ လုိက္ ပါဘိ …..။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပရ၀ဏ္က်ယ္သလုိ၊အေဆာက္ အဦးလည္းေပါ ပါသည္။ သို႕ ေပ တည့္
" လူကြယ္ရာ "ကားရွားပါ သည္ ။ ရွိသည့္ေနရာမ်ားမွာ လည္းွ အတြဲ ဦးေရ
ႏွင့္မမွ်တသျဖင့္ လူကြယ္ရာ ရွားပါးျခင္းကား ကမာၻ႕ ေလာင္စာ
ရွားပါးျခင္းနွယ္တည့္ ။
သၾကားလံုး၏ အရ သာ ကုိ ကၽြန္ေတာ္သိျပီ ျဖစ္ရကား ၊အရူး အမဲသားစားမိသလုိ
့ျဖစ္ေနေတာ့ ၏။သို႕ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာရွာျခင္းအလုပ္ ကုိ ၾကိဳးစား၍ လုပ္
ေလသည္။
တစ္ေန႕ညေန….
ထံုးစံအတိုင္း ေနရာ ရွာၾကပါသည္။ ရွာလွ်င္ေမာတက္ သည္မို႕ ၾကိဳတင္၍
စာၾကည့္တိုက္ အနီးမွေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္စီေသာက္ျဖစ္ၾကသည္ ။ထုိ႕ေနာက္
ေနရာရွာဖို႕ ေျခလွမ္းစပါသည္ ။စာၾကည့္တိုက္အနီးမွထြက္ခဲ့ၾကသည္မို႕ နီးရာ
ရုကၡေဗဒဌာန အေဆာက္ အဦးသို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့ ပါ သည္။ျပီး ေလွကားအတိုင္း
အေပၚဆံုးသံုးထပ္သို႕ တက္ ခဲ့ၾက၏ ။၀ိဇၨာဌာန အေပၚဆံုးထပ္မ်ားတြင္ လူကြယ္ရာ
အခန္းလြတ္မ်ား ရွိ တက္ သည္ ။ သို႕ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ သိပၸံဌာန
ဖက္တြင္ လည္း ရွိေလ မည္လားဟု ေတြးျပီးတက္ခဲ့ ျခင္းပါ ။
အေပၚဆံုးသို႕ေရာက္ေသာ္စၾကၤန္အတုိင္းအေရွ႕ဘက္သို႕လွမ္းခဲ့ၾကပါသည္။အခန္းလြတ္မ်ားရွိေနသည္
ျဖစ္သည္။လူတစ္စု၊လူႏွစ္ဦး စသည္ျဖင့္ေနရာ ယူျပီး့ျဖစ္ေန၍ ဆက္
ေလွ်ာက္ခဲ့ပါ၏ သတၱေဗဒ ဌာန ႏ်င့္ဆက္သြယ္ေသာ တံခါးသို႕ အေရာက္တြင္
ဘယ္အရပ္သို႕ ဆက္သြားရ မည္ကုိ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားမရသျဖင့္ ဟို သည္ လွည့္ပတ္
ၾကည့္မိပါ သည္ ။
ထိုအခါ…..
ေျမာက္ အရပ္၌ စၾကၤန္ တစ္ခုကုိေတြ႕ ရပါသည္ ။ယင္းစၾကၤန္ဘက္ ေျခဦးလွည့္ခဲ့
ပါသည္ ။ထုိစၾကၤန္ကား သတၱ ရုကၡဌာန မ်ားႏွင့္ ဓာတုေဗဒဌာနတို႕ ကုိ
ဆက္သြယ္ေသာ စၾကၤ န္ျဖစ္သည္ ။တဖန္ ယင္းစၾကၤန္သည္ ေငြသြင္းဌာနတုိ႕ ထက္
သိပၸံခန္းမ ( ) ၏ အမိုးသို႕
လည္းေပါက္ေလသည္။သိပၸံခန္းမ၏အမိုးမွာအကာအရံမ်ားႏွင့္ျပန္႕ျဖဴးေသာေနရာပင္။လူသြားလူလာဟူ၍
က်ေနာ္ ေမာင္ေရခ်မ္းႏွင့္ လူစီလူးတုိ႕သာရွိေလရာ " လူကြယ္ရာ"
ပင္ျဖစ္ေနေခ်ျပီ ။
ရွက္ရွက္ႏွင့္ပဲ ေျပာရ ေတာ့ မည္။ ဆိုေတာ့……ထုိအရပ္မွာပင္ က်ေနာ္ႏွင့္
လူစီလူးတို႕ ႏွစ္ပါးၾကည္ၾကေလသတည္း ။
ေပ်ာ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း ။ေရနံဆီထုတ္ဖုိ႕ စာအ ုပ္ ထပ္ရန္ ပင္ ေမ့ သြား သ တက္ ….။
အေဟာ… တစ္ခုက်န္ခဲ့သည္ ။ထုိအခ်ိန္က ညေန သံုးနာရီ ဆယ့္ ငါး မိနစ္ ။
× × ×
ျဖစ္စဥ္ (၂)
သံုးနာရီ ေလးဆယ္……။
အမွန္ အခ်ိန္လင့္၍ ျပန္ခ်ိန္သင့္ျပီမို႕ ….. သၾကားလံုးစားျခင္းကုိ မ၀တ၀
ဆန္႕ တငံ့ငံ့ႏွင့္ ရပ္ လုိက္ရ သည္။ အ၀တ္အစားမ်ားေသသပ္ေအာင္ျပဳျပင္ျပီး
ႏွစ္ေယာက္သားလက္တြဲ၍ ပီတိၾကည္ႏူးမႈ႕ ကုိယ္ငွ ႏွင့္လာရာလမ္း အတိုင္း ျပန္
ခဲ့ သည္ ။
အဲ့.. ၀င္ခဲ့ေသာ အေပါက္ ကုိေရာက္ေသာ္ တံခါးပိတ္ထား၏ ။ယင္းတံခါးမွာ သတၱ
ရုကၡ ဌာနမ်ားဖက္တြင္ ့ျဖစ္၏ ။ ၀င္ခဲ့စဥ္ က ဖြင့္ ထားသည္ျဖစ္၍ လည္း
ယခုမူပိတ္ေခ်ျပီ ။ထုိ႕ ေၾကာင့္တံခါးအားဆြဲၾကည့္ေသာ္ ေသာ့ခတ္သြားမွန္းသိရ၏
။ဓာတုေဗဒ ဌာန အေပါက္ဖက္သို႕ သြားၾကည့္ေသာ္ လည္းထုိ႕ ႏွယ္ပင္ ေသာ့ ႏွင့္ ။
သၾကားလံုးးအရသာေတြပင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ထြက္စရာ မသက္
သာေတာ့ ျပီကိုး။လူစီက ေတာ့ ပုိက္လံုးမွ တြယ္ဆင္းရန္ အဆိုျပဳ သည္။
ေတာင္စြယ္ေနကြယ္သည္ႏွင့္ သူ ဆင္းမည္တဲ့။ေယာက်ာ္းသား ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့
ေတြးပင္ မေတြးရဲ။ ျပဳတ္က်လွ်င္ေတာ္ေသး ။တခုခုႏွင့္ျငိျပီး
တန္းလန္းၾကီးျဖစ္ေနမွ အခက္ …။ သူ ဆင္းမည္ ဆုိလွ်င္ ပင္ မၾကည့္ ရဲ
ေပါင္..။
သို႕ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ဇီ၀ဌာန ဖက္ တံ
ခါးၾကားမွေခ်ာင္းၾကည့္ေသာ္ လူကြယ္ရာ မေတြ႕ ရေခ်။ " လူကြယ္ရာ" ကား
လူကြယ္လြန္း၍ ျဖစ္ေရာထင့္ ။ အတန္ၾကာေစာင့္ေသာ္ လည္း လူရိပ္ မျမင္ေတာ့။
ညရိပ္ သာ ကဲ လာ သည္။ ေျမၾကီးေပၚ တြင္ လူ တစ္ ခ်ိဳ႕ ရွိေလ သည္။ထင္၏
။သူတို႕ အား ဟစ္ေအာ္ အကူအညီေတာင္းမလားစဥ္းစားျပန္၏ ။ေအာ္လုိက္က
ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ ့ဖစ္သါားဖို႕ အလားအလာ ရွိ၍ မေအာ္ရဲ ။ထုိ႕ ေၾကာင့္
ဓာတုေဗဒဖက္ တံခါးသို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့ျပန္သည္။
× ×
×
ျဖစ္စဥ္(၃)
အဆိုကါ တံခါးၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾက ျပန္ေလသည္ ။လူရိပ္ မေတြ႕ ရ ျပန္။ ထုိ႕
ေၾကာင့္ ခါးလည္ေလာက္ထိ စိတ္ဓာတ္ၾက သြားျပန္၏ ။စၾကၤန္ ၀ရံ တာမွ ၾကည့္ေသာ္
ဓာတုေဗဒ အလယ္ ထပ္ တြင္ ဆရာမ တစ္ဦးရွိေန၏။ သူကားျပန္ ရန္ ျပင္ ဆင္ေန
ဟန္တူ သည္။ၿခင္းတာင္းကုိ ၀ရံ တာေဘာင္၌ တင္ ကာ ထမီျပင္၀တ္ေနေသာ
ေၾကာင့္တည္း ။ ဆရာမ သည္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အတြက္ မူ ေမခလာ တည္း ။
ထုိ႕ ေၾကာင့္…
" ဆရာမ…. ဆရာမ"
အသံလာရာကၽြန္ေတာ့္ ထံ ဆရာမ မ်က္လ့ံုးမ်ားက ေရာက္ လာသည္ ။က်ေနာ္က
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဒီ အေပၚထပ္မွာ ပိတ္မိေန လုိ႕…အဲဒါ ဆရာမ တဆိတ္ ကူညီပါ လား "
ေျပာေနစဥ္ နားေထာင္ေသာ္ လည္း စကားဆံုးေသာ္ သူနွင့္မဆိုင္သလုိသူမသိသလုိခပ္
တည္တည္ႏွင့္
ျခင္းေလးဆြဲ၍ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ ေကာ့ႏွင့္ထြက္သြားေလသည္ ။ က်ေနာတုိ႕ ကုိ တေစၦ
ဟု ထင္ေလ သ လား။
ဟင္း…..ဆရာမ မုိ႕။။ ႏို႕ မဟုတ္ရင္…လွမ္းဆဲ လုိက္မိမည္ ။
× ×
×
ျဖစ္စဥ္ (၄)
သံုးနာရီ ငါးဆယ္….။
ဓာတုေဗဒဌာန ဘက္ တံခါးမ်ားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ျပန္သည္။လား…လား ေဘာင္းဘီ ၀တ္ လူ
တစ္ေယာက္ က်ေနာတုိ႕ ရွိ ရာ ဘက္ သို႕ ေလွ်ာက္ လာျပန္ သည္ ကုိ ေတြ႕ ရ ျပန္
သည္ ။
က်ေနာ္ႏွင့္ လက္ တကမ္းခန္႕ သို႕ သူ ေရာက္ လာ သည္ ႏွင့္ ။
" ဒီမယ္… ေနာင္ၾကီး "
ထပ္ေခၚေတာ့ မွ သူ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ေတြ႕ သြားေတာ့ သည္။
" က်ေနာ့ကုိ ေခၚတာ လား "
"ဟုတ္ပါ တယ္…ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုိ တဆိတ္ ကူ ညီပါ လား "
"ေအာ္..ေျပာပါ "
"က်ေနာ္တို႕ အေပၚမွာ ပိတ္ မိေနလုိ႕။ အဲ့ ဒါ ဒီ တံ ခါးေသာ့ေလးရွာေပး ပါ လား "
"ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ ထဲ လား "
"ဟင့္ အင္း…. က်ေနာ့္ အမ်ိဳးသမီး ပါ ပါ တယ္ "
"ေကာင္းျပီ ေလ…က်ေနာ္သြားေမးၾကည့္ေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ဗ်ာ့….ေက်းဇူးမေမ့ ပါ ဘူး "
သူဆင္းသြားသည္။ကြမ္းတယာညက္ခန္႕ အၾကာတြင္ ထုိသူျပန္ေရာက္ လာသည္။
"၀မ္းနည္းပါ တယ္။ဒီတံခါး က အသံုးမလုိ လုိ႕ အေသ ပိတ္ ထားတာ တဲ့.. ေသာ့
လည္းေပ်ာက္သြားျပီတဲံ့။တျခားတဖက္ က ၾကိဳးစားၾကည့္ဦးေပါ့ ဗ်ာ "
"ေအာ္ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ"
မတင္ခ်င္ဘံႏွင့္တင္ လုိက္ရ သည္ ။ေက်းဇူးကုိ ေျပာပါ သည္ ။
× × ×
ျဖစ္စဥ္(၅)
ဓာတုဖက္ က လမ္းဆံုးသြားျပီမို႕ ဇီ၀ ဘက္ တံ ခါးကုိ လွမ္းခဲ့ ရ ျပန္
သည္။တံခါးေပါက္ က ေခ်ာင္းၾကည့္ေသာ္လည္း သတၱေဗဒ ဌာန သံဘာဂ်ာ တံ ခါးကုိ
ပိတ္ေန ေသာ ေသာ့ ကုိင္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ ဦးအား ေတြ႕ ရ ျပန္ သည္။သူ႕ မွာ
ရွိေသာ ေသာ့ ေတြထဲတြင္ ဤ တံ ခါးေသာ့ လည္းပါ တန္ ေကာင္းသည္ မို႕
အားနည္းနည္းတက္ လာ၏ ။ ရင္ေခါင္းေလာက္ ထိ ။
ဆုိေတာ့ တံခါးကုိ တ၀ုန္း၀ုန္းထုရင္း ပါးစပ္ က ေအာ္ ေခၚရ ေလသည္ ။ သူေရာက္ လာ၏ ။
"က်ေနာ္ တုိကဒီ အေပၚမွာ ပိတ္မိေန လုိ႕ ဗ်ာ ၊အဲဒါ ဒီ တံ ခါးေသာ့ ေလးမရွိဘူးလား ။ "
"ခင္ဗ်ားတို႕ ဘယ္က ၀င္ ခဲ့ ၾက သလဲ"
"ဒီအေပါက္ က ပဲ "
"ဒီေနရာက မ၀င္ ရ ဘူးဗ် "
"က်ေနာ္တုိ႕မွ မသိဘဲေလ "
"အင္း..ဒီ ေသာ့ ကုိင္တဲ့ ဆရာက ခုေလာက္ ဆုိ သူ႕ အိမ္ ျပန္ေရာက္ေန ျပီ "
"သူ ဘယ္မွာေန တာ လဲဟင္"
"အင္းစိန္မွာလုိ႕ ၾကားဘူးတာပဲ "
"ေနာင္ၾကီး မကူညီႏိုင္ ဘူးလားဗ်ာ "
"အား….ဘယ္တက္ႏိုင္ မလဲ ဗ်၊ခင္ဗ်ားတုိ႕ ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္ၾကေတာ့၊မနက္ဖန္မွ
ထြက္ လုိ႕ ရ မယ္။ အဲ တစ္ ခုေတာ့ရွိတယ္၊မနက္ ဖန္ က် ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕
အေရးယူ ခံရ လိမ့္ မယ္။ဒီ အခန္းက စာေပးစာ ယူ သင္ တန္းက ပစၥည္းထားတဲ့
စတိုခန္းဗ် ၊မ၀င္ရ တဲံ့ အခန္း ။"
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ထြက္ သြားသည္ ။က်ေနာ္ဆုိေတာင္းလုိက္၏ ။
"ဒီလူ ေသခါနီးဆဲဆဲမွာ ၊ခင္ဗ်ား ေသမွာ အေသ ခ်ာပဲ ၊ခင္ဗ်ားေသရင္ ေခါင္းလွလွ
ေလးနဲ႕ ထည့္ေပးမယ္ ။ဒါေပမယ့္ ေျမ ၾကီးထဲေရာက္ရင္ေတာ့ တီေတြ ဘာေတြ ေတာ့
ခင္ဗ်ား အသားေတြ ပြဲေတတာ္ တည္ၾကမွာပဲ စသည္ျဖသင့္ အားေပးသူ ေပၚလာပါေစ
လုိ႕……….."
` × × ×
ျဖစ္စဥ္ (၆)
ေလးနာရီဆယ္မိနစ္ ။
စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ ဒူးဆစ္အထိက်ေနေပျပီ ။ သည္ပံုအတိုင္းသာဆိုလ်င္ က်ေနာ္ ႏွင့္
လူစီ သည္ သည္ ည သည္ မွ အိမ္ ျဖစ္ေခ်ေရာ့ မယ္ ။မအိပ္ျဖစ္ပါေစနဲ႕ ။
အဘယ္ေၾကာင့္ နည္း ။ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ၾကီး လုိ႕ ပါ ဘ။ျပိး ဘြဲ႕ ရလ်င္
အလုပ္ ကလဲ လက္မဲ့ျဖစ္မည္ အေသအခ်ာ ။ဘာနဲ႕ သြားစားၾကမွာတဲ့ လဲ။ က်ေနာ္ ေရ
ေရ လည္္လည္ေဆြးသတည္း ။
မိလူစီကလည္း မိန္းမသားတို႕ သဘာ၀ အတိုင္း ပြစိပြစိႏွင့္ သခြတ္ပင္ က
မီးတက်ီက်ီ ၊က်ေနာ့္ မွာ စိတ္ပိန္ေန ရ သည္ အထဲ ။လမ္းက လည္းဆံုးေနျပီ
။ရွိသည့္ အေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ ကလည္း ေသာ့့ မရွိ ေသာ ေသာ့ ခေလာက္
မ်ားႏွင့္…….။
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ဦးေစာေစာ က ခ်စ္ရည္ လူးခဲ့ ၾကေသာ အရပ္ ကုိ ျပန္ေလ်ာက္
ခဲ့ ၾကျပန္သည္ ။ထုိေနရာမွ ၾကည့္ေသာ္ ..သိပၸံခန္းမ၏ ေျမာက္ဘက္၀ရံ တတာကုိ
ျမင္ရေလသည္ ။တေအာ္ေလာက္ အကြာတြင္ ရူပေဗဒ ဌာန ရွိေလ သည္
။ထုိေနရာတြင္လည္းတံခါးမ်ားပိတ္လ်က္ ။
လူစီက အၾကံ သစ္ တစ္ ခုျပဳျပန္ သည္ ။သိပၸံခန္းမ ၀ရံတာသို႕ ခုန္ခ်မလို႕ တဲ့
။ ဟင္း…မိလူစီ ဒါ၀တၳဳေတြထဲက ဇာတ္လုိက္မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕ ။ေတြးလုိက္သမွ်ေတာ့
ရင္မသဲဖိုစရာေတြ နဲတဲ့ အျမင့္မွ မဟုတ္ပဲ ။
ဟိုး…ေအာက္ဆံုးထပ္ ေဒါင့္ရွိ ေရ ဘံုဘုိင္တြင္ လူတစ္ေယာက္
ေဆာင့္ေဆာင့္ေလးထုိင္၍ ဂ်ိဳင့္ေဆးေနသည္။ထုိစဥ္….သိပၸံခန္းမ၀ရံတာသို႕
လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ ။ သူကား က်ေနာ္တို႕
အတန္းမွအတန္းကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ေနသည္ကုိအံ့ၾသ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ေတြ႕ရေလသည္။ေနာက္ဆံုးေကာက္ရိုး
မွ်င္ေလးပင္ ။
"ေဟ့ေကာင္….အီးစီ"
"သည္ေကာင္ေခါင္းေမာ့လာသည္"
" ေအာ…ျပာေလာင္….အဲေလ……. ေရခ်မ္း"
"တိုးတိုးကြ…..ဒီနားလာအံုး"
"ဇေတြးေတာ့…ေထြးမခ်နဲ႕ ေနာ္"
"အေရးထဲ ( )လိုပဲ…လာပါကြာ"
"အလုိ ျပာေလာင္တုိ႕ ျမာေထာင္က်ေနတာကုိးကြ"
"ဘယ္ကလာ ဒီမွာမ်က္လံုးျပဴးေနတာကြ"
"ေအး…ငါတိုကလည္းျပဴးခ်င္စမ္းပါဘိကြာ"
"သည္ေကာင္ေအာက္တည့္တည့္ေရာက္လာသည္။"
"ငါတို႕ ဒီေပၚမွာ ပိတ္မိေနလုိ႕ကြ"
"ဟင္… မင္းတို႕ ၀င္ခဲ့ တဲ့အေပါက္ကေကာ"
"ပိတ္သြားျပီကြ…ေသာ့ခတ္သြားျပီ"
"ေသာ့ ကေကာ"
"ေသာ့ကုိင္တဲ့ သူ ျပန္သြားျပီတဲ့"
"ဘယ္မွာေနသတဲ့ လဲ…. ငါ့မွာကားပါတယ္။ငါသြားယူေပးမယ္ ။ "
"အား…ဘယ္သိမလဲ"
"သြားေမးမယ္ေလ "
"ေဟ့ေကာင္…လုပ္မေနနဲ႕ မလြယ္ဘူး"
"ဘယ္လုိ လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ"
"ငါတို႕ကုိ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ရွာေပးပါလား"
"ေအး… ငါ့ကားထဲမွာ အုန္းဆံၾကိဳးတစ္ေခြေတာ့ပါတယ္၊ေနဦး..သြားယူေပးမယ္။"
"သည္ေကာင္ထြက္သြားေလသည္"
"ပင့္သက္ သံုးခါရိႈက္ခန္႕ အၾကာ----- သူျပန္ေရာက္လာသည္။လက္ထံတြင္ၾကိဳးေခြ
တစ္ခုႏွင့္။"
"မိေအာင္ဖမ္းေနာ္"
''ေအးပါ"
"သူလွမ္းပစ္သည္၊မေရာက္ေခ် ။"
"ေနာက္ထပ္ပစ္၏။က်ေနာ္မိလုခင္တြင္ ျပန္က်သြားျပန္၏ ။"
"မင္းကလဲညံ့ပါ့ ။"
"က်ေနာ့ကုိေျပာသည္။ဘယ္ခံခ်င္ပါ့ မလဲ ။"
"မင္းေရာက္ေအာင္ ပဲပစ္ပါဦး "
"အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ ထပ္ပစ္သည္။ၾကိဳးက ကၽြန္ေတာရွိရာ
သို႕မေရာက္။က်ေနာ္ရွိရာ အျမင့္ ထက္ေက်ာ္ကာ ဟိုးေျမၾကီးသို႕ က်သြားသတည္း
"ေတာ္လုိက္တဲ့ ေကာင္ကြ..သြားေကာက္"
သည္ေကာင္ တေခါက္ဆင္းရျပန္သည္ ။
ၾကိဳးေကာက္၍ ျပန္တက္လာသည္ ။.တခါထပ္ပစ္၏ ။
မေရာက္ျပန္။က်ေနာ္သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။သည္လုိေကာင္မ်ိဳးကုိမ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီးအီးစီခန္႕မိတာ
အမွားပဲ ။သို႕ေပတည့္ သူ႕ေက်းဇူးရွိေနသည္ ။
သည္အေကာင္ဇြဲရွိသည္။ထပ္၍ပစ္သည္။သည္တခ်ီေတာ့ရလုိက္သည္။
သုိ႕ႏွင့္…..
က်ေနာ္တို႕ရွိရာေနရာတြင္ခ်ည္စရာေနရာရွာသည္။သံတစ္ေခ်ာင္း၊ငုတ္တေခ်ာင္းပင္မရွိေခ်
။ယင္းၾကိဳးႏွင့္
အရွည္တူေနရာေလာက္တြင္သာသံေလွကားတစ္ခုခ်ည္စရာရွိသည္။ထုိေနရာတြင္ခ်ည္မွေတာ့ၾကိဳးသည္
ေအာက္သို႕ ေရာက္စရာလမ္းမျမင္ ။ ထုိ႕ ေၾကာင့္ၾကိဳးသည္ က်ေနာ္တုိ႕ အတြက္
ဘာမွ အဖိုးမတန္ေတာ။့
"ေဟ့ေကာင္…ခ်ည္စရာေနရာမရွိဘူးကြ"
"ေဟ့….ဒါဆိုရင္ေတာ့ေဆြး ပဲ ။"
"ေရာ့….. မင့္ၾကိဳး့"
"သည္ေကာင္ ၾကိဳးကုိျပန္ေခြလုိက္ရင္း…..။"
"ဒါ့ျဖင့္ ဘယ္လုိလုပ္ၾက မလဲ"
"ငါလဲ မေျပာတက္ေတာ့ ဘူး"
က်ေနာ့္စိတ္ဓာတ္ကား ေျခမ်က္စိေအာက္
အႏႈတ္လကၡဏာအထိက်ေနျပီ။စိတ္ပ်က္သြားျပီကား အလြန္ အမင္း။ေရခ်မ္းကာ
ယခုတစ္ခ်ီ ေရေလာင္ျဖစ္ေနေခ်ျပီ ။ပညတ္သြားရာ ၀က္သက္ပါေရာ့ထင့္ ။
× × ×
ျဖစ္စဥ္(၇)
ေလးနာရီခြဲ။
အီးစီလည္းအၾကံထုတ္ဆဲ ။လူစီဆိုေသာ မိန္းမ က လည္းပြစိပြစိ ။က်ေနာ္ ကဲ၍
ျဖစ္ရ သည္ တဲ့ေလ။သူက်ေတာ့ မကဲ တာ က်ေနတာပဲ။ဟင္း မေျပာခ်င္ပါဘူး ။
က်ေနာ္တုိ႕ရွိရာေအာက္ဆံ့ုးရွိအထက္ က ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေရဘံုဘုိင္တြင္
ေနာက္လူတစ္ဦးခ်ိဳင့္ေဆးေနျပန္သည္။
သူကခ်ိဳင့္ေဆးေနရင္းကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေန၏။က်ေနာ့ကသူ႕ကုိဂရုမစိုက္အား။ရုတ္တရက္ေပၚလာ
ေသာစိတ္ကူးကုိ အီးစီ အား အဆို တင္သြင္းသည္ ။
"ေဟ့ေကာင္….ေလွကားတစ္စင္းေလာက္ မရႏိုင္ ဘူးလား"
"အာ…ဘယ္မွာ သြားရွာရမလဲကြ''
"ရေအာင္ရွာေပါ့….တေနရာမွာ ရွိမေပါ့"
"ဟ…ဒါေတာ့ နင္ ေျပာမွ လား ေရျပာေလာင္ရ"
"ဆရာတို႕ ဘာျဖစ္ေန လုိ႕ ေလွ ကားလုိခ်င္ တာလဲ"
ေရဘံုဘိုင္ ဆီ မွ ပုဂၢိဳလ္ဆီ က ေနာက္ ဆံုးအေမး ကုိ ေမး သံၾကား၍သူ႕ ကုိ
က်ေနာ္ ေျဖရ သည္ ။
"ေအာ္…က်ေနာ္တို႕ ဒီမွာပိတ္မိေန ျပီး ဆင္းလုိ႕ မရ ေတာ့ လုိ႕"
"ဆရာ တစ္ေယာက္ထဲလား"
"ဘယ္က ဆရာမလဲ၊ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသား"
"အဲ .. ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ ထဲ လား"
အေရးထဲ ေရွ႕ ေန မင္းႏွင့္ ၾကံဳရ ျပန္ျပီ ၊
"စကစ္လဲ ပါ တယ္ဗ်ိဳ႕'
"ေအာ္..ဒါဆုိရ ပါ တယ္၊ေအာက္မ်ာေလွ ကားရွိတယ္"
အင္း…စကစ္ မပါ ရင္ မရ ေတာ့ မယ့္ ပံုမ်ိဳး ။
"ေဟ့ ေကာင္ သြားသယ္ေခ်ကြာ "
ေကြးေသာ လက္ မဆန္႕ မီ သူ ျပန္ေရာက္ လာ သည္။သူႏွင့ အတူ လူႏွစ္ ဦး က
၀ါးေလွ ကား တစင္းကို သယ္ လာ သည္ ။ မဆီ မဆိုင္ "ေဇာ္၀မ္း ႏွင့္ ခ်ိဳ
ျပံဳး" တုိ႕ ပါ ၀င္ ေသာ "ေရႊေလွကားႏွင့္ တက္ခ့ဲံ ပါ " ရုပ္ရွင္ ကိုသတိရ
မိေသး ၏ ။ က်ေနာ္ ေမာင္ေရခ်မ္းႏွင့္ လူစီ လူးတုိ႕လဲ " ၀ါးေလွ ကားႏွင့္
ဆင္းခဲ့ ပါ" ဟု အမည္ တပ္၍ ဇာတ္ ကားတကားရိုက္ လ်င္ သင့္ မည္ ထင္ေ သး၏ ။
ေလွကားကုိေထာင္ ေသာ္ က်ေနာ္ တုိ႕ ရွိရာသို႕ မီရန္ လူတစ္ရပ္ ခြဲ ေလာက္
လုိေန ေသး ၏။ေလွ ကားသို႕ ေျခခ်ရန္ မလြယ္ကူေခ်ကား။ က်ေနာ့္ စိ္တ္ဓာတ္ ကား
ေျခမ်က္ စိေအာက္ အ၀ီစိ အထိ က်သြားေလျပီ တည္း။
"ကုိင္း…ဘယ္လုိ လုပ္ၾက မလဲ"
က်ေနာ္ ညည္္းလုိက္မိ ေတာ့ သည္ ။
အီးစီက သူ႕ ေမးေစ့ ကုိပြတ္လုိက္ရင္းစံုေထာက္ဦးစံရွားစတုိင္ျဖင့္
စဥ္းစားေနရင္း လက္ေဖ်ာက္ တစ္ခ်က္ တီးကာ
"အား….သိပၸံခန္းမ ထဲမွာ ခံုေတြ ရွိ သားပဲ ။ခံု ခုရင္ ရ မွာေပါ့ ။" သည္
တစ္ခါေတာ့ မဟာ အီးစီ ပညာေက်ာ္ ကုိ စိတ္ ထဲ က ခ်ီးက်ဴးလုိက္မိသည္
။အီးစီရာထူးႏွင့္ထိုက္တန္ပါေပသည္။ က်ေနာ္သာ ရွင္ ဘုရင္ ျဖစ္လ်င္ သူ႕
အားပညာရွိ ခံ့ရန္ပင္ စိတ္ကူးလုိက္ မိေသ း။ကြမ္းတယာ မညက္ တညက္တြင္ သူတို႕
ခံုေတြ ဆင့္ ၍ က်ေနာ္တုိ႕ ရွိ ရာသို႕ မီေအာင္ လုပ္လုိက္ ၾက သည္ ။
ကိုင္း….
"လူစီ… အရင္ ဆင္း"
က်ေနာ္က က်ေနာ့္ဖိနပ္ ၊လူစီ ဖိနပ္ ႏွင့္ လြယ္အိတ္စေသာ ပရိကၡရာ တို႕ ကုိ
ပစ္ခ်လုိက္ သည္ ။ျပီးမွ လူစီ အားေဖးမ၍ ဆင္းေစ သည္ ။
လူဆီ ဆင္းသည္ ေပါ့။အီးစီ က ေလွကားကုိ ေအာက္ က ထိန္းထား၏။ သို႕
ေသာ္…ေလွကားတစ္၀က္ အေရာက္ တြင္ မေရႊလူစီ က ေအာက္ က အီးစီ ကုိ
" မၾကည့္နဲ႕ ေနာ္တဲ့"
အီးစီ၏ေမာ့ေန ေသာ ေခါင္းလည္း ကမန္းကတန္းငံု႕ သြား ျပီး
"ဟာ အေရးထဲ မၾကည့္ ပါ ဘူး "ဟု ပလံုးပေထြးေျပာသံ
ၾကားရေလသည္။လူစီလူးေအာက္ ကုိ ေရာက္ ျပီးေသာ္ က်ေနာ္ ေမာင္
ေရခ်မ္းဆင္းေတာ္ မူျပီ ။ အင္း…. ခုမွ ပဲ စိတ္ ဓာတ္ ပံုမွန္ ျပန္ေရာက္ေတာ္
သ တည္း ။
ဟိုး…ဇာတ္လမ္း မဆံုးေသးပါ ဗ်ား။
× × ×
ျဖစ္စဥ္(၈)
ေလွကားႏွင့္ ခံုမ်ားကုိ ေန သား တက် ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ပါ ၀င္ ကာ ပို႕ သည္
ရပါ သည္ ။ထုိ႕ ေနာက္ ကယ္ဆယ္ေရး ေကာ္မတီ အား ေက်းဇူးတင္ စ ကားေျပာ ၾကားရ
သည္ ။ျပီးေသာ္ ကယ္ဆယ္ေရးေကာ္ မတီ၀င္ ပုဂၢဳိလ္ တစ္ဦး က က်ေနာ့ အား။
"ခင္ဗ်ားတုိ႕ အခန္းထဲက ဆရာ နဲ႕ ၀င္ေတြ႕ လုိက္ ပါဦး ။" ဟုဆုိ ကာ အခန္းတစ္
ခု သို႕ ညႊန္ပါ သည္ ။အခန္းတြင္း၌ လူၾကီး တစ္ေယာက္ရွိေလ သည္။အခန္း၏ အသြင္
အျပင္ ၊ လူၾကီး၏ ပံုပန္းသဏၭန္ အရ ေက်ာင္းတြင္ အေရးပါေသာ ပုဂၢိဳလ္
တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းက်ေနာ္ နားလည္ လိုက္ ပါ သည္။ထုိပုဂၢိဳလ္ၾကီးက
က်ေနာ္တုိ႕ အားၾသ၀ါဒ စကားေျပာျပီး က်ေနာ္တုိ႕ ၏ အမည္ ၊ခံု အမွတ္
၊အတန္း၊အဓိကဘာသာ စ သည္မ်ားကုိေရးမွတ္ ထားလုိက္ေတာ့ သည္ ။
× × ×
အခ်
အထင္ ကရ တင္ျပခဲ့ သည္ မ်ားမွာ က်ေနာ္ေမာင္ေရခ်မ္းႏုစဥ္ အခါ က ၾကံဳခဲ့
ေတြ႕ ခဲ့ရ ေသာ အျဖစ္ အပ်က္ေလး ပါ ။သည္ အျဖစ္ ကုိ ျပန္ ေျပာင္းေျပာမိေသာ
ေနာင္ေတာ့ ေနာင္ေတာ္မ်ား က က်ေနာ့္ အား သတိခ်ပ္ဖါယ္မ်ားကုိ ထပ္ေျပာပါသည္။
က်ေနာ့ အေနႏွင့္ သည္ လုိ အျဖစ္အပ်က္ မ်ိဳးကုိ မၾကံဳၾကေစခ်င္ ပါ
။က်ေနာ္တုိႈ သာ ကံေကာင္းလြန္း၍ အေျခအေန ဆိုးမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ ခဲ့ ပါ
သည္ ။အကယ္၍ သာ ထုိေန႕ က အသင္းအမႈ႕ ေဆာင္ အစည္းအေ၀းမရွိ၍ က်ေနာ္တုိ႕
အတန္းကုိယ္စားလွယ္ သိပၸံ ခန္းမ သို႕ မေရာက္ လာခဲ့ လွ်င္ က်ေနာ္တုိ႕ ကံ
ၾကမၼည သည္ တစ္ မ်ိဳး တစ္ ဖံု ့ျဖစ္ေခ် တာ့ မည္ ။
ေနာင္ေတာ့ ေနာင္ေတာ္မ်ား က ဆုိပါ သည္ ။တစ္ခါ က ယခုကဲ့ သို႕ ပင္
အခန္းတစ္ခု၌ စံုတြံ တစ္တြဲ ပိတ္မိခံရဘူးေၾကာင္း ။သူတို႕ မွာ မူ
အေၾကာင္းမလွ၍ ကယ္မည့္ သူ မေပၚပဲ တညလံုး အခန္းေအာင္းခဲ့ရျပီး ေနာက္တေန႕
တြင္ မွ ထြက္ ခြင့္ ရခဲ့ ေၾကာင္း ၊ယင္းပစ္မႈ႕ အတြက္ ေက်ာင္းမွ ထုတ္
ပယ္ျခင္းခံရ ေၾကာင္းစ သည္ျဖင့္ သိရ သည္ ။ထုိ႕ ေၾကာင့္…
ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ားႏွင့္ ေနာင္လာ ေနာက္ သမီးမ်ား ယခုလက္ရွိစံုတြဲ
မ်ားက်ေနာ္တုိ႕ ကဲ့ သို႕ အျဖစ္ မဆိုးရ ေလေအာင္ က်ေနာ္ တုိ႕ အျဖစ္ ကုိ
နမူနာ ယူႏိုင္ ၾကေစဖုိ႕ သည္အေၾကာင္း ကုိ ရွက္ ရွက္ နဲ႕ ပဲ
(အင္းေလ…ခုမွေတာ့ မ၇်က္ေတာ့ ပါဘူး) ဖြင့္ခ် လုိက္ ပါ သည္ ။
ေနာက္ဆံုးက်ေနာ္ ေမာင္ ေရခ်မ္း ဆုေတာင္းလုိက္ ပါ သည္ ။
"ခ်စ္သူမ်ား ကံေကာင္းပါေစ သတည္း"
ထုိ႕ ထက္..
ခ်စ္သူမ်ား က်ေနာ္တုိ႕ လုိ ပိတ္မိခံရေသာ ေဒသ သို႕ မေရာက္ပဲ
"ခ်စ္သူမ်ား ေကာင္းရာသုဂတိလားေစေသာ္"
အျပီးသတ္ဆုေတာင္း…..
ဤ ေဒသနာေတာ္ ကုိ ေက်ာင္းသူတုိ႕ ၏ မိဘမ်ား ဖတ္မိ နာမိ ပါ ေစ သ တည္း ။(
ေၾသာ္.. လူစီလူး၏ မိဘမ်ားမွ အပ ေပါ့ )
ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာႏွင့္ သိပၸံ တကၠသိုလ္ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္း (၁၉၇၆-၁၉၇၇)

Sea Gypsies (သို႕) မြန္ကင္း (သို႕) ဆလံု လူမ်ိဳး တုိ႕အေၾကာင္း

 

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေတာင္ပိုင္းရွိ တနသၤာရီတိုင္းေဒသၾကီးသည္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္လွပသာယာေသာ၊ေရသယံဇာတ။သစ္ေတာ သယံဇာတ၊သတၱဳသယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀ေသာ တုိင္းေဒသၾကီး တစ္ုချဖစ္သည္မွာ အထူးေျပာစရာလုိမည္မထင္ပါ ။ ထုိတနသၤာရီ တိုင္း ေဒသၾကီး၏ အစြန္ဆံုးျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ ျဖစ္သည့္ ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႕ အနီးတ၀ိုက္တြင္ ကၽြန္းေပါမ်ားလွျပီး အဆုိပါ ကၽြန္းမ်ားတြင္ ရွားပါး ဆလံု(ေခၚ) မြန္ကင္း (သို႕) Se Gypsies ေခၚ ပင္လယ္ေပ်ာ္တို႕ ေနထိုင္ က်က္စားၾကသည္ ဆိုလွ်င္လည္း သိသူနည္းမည္ ထင္ပါသည္ ။

၎တုိ႕သည္ ပင္လယ္တြင္ေန၍ ပင္လယ္တြင္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳ ေနထုိင္ၾကသည္ ။ ေဆာင္းရာသီ လိႈင္းေလ ျငိမ္သက္သသည့္ ကာလတြင္ ပင္လယ္ေရထြက္ သယံဇာတမ်ားျဖစ္သည့္ ငါး ၊ကင္းမြန္ ( ျပည္ၾကီးငါး)၊ခရု ၊ကမာ ၊ပင္လယ္ေမွ်ာ့ ၊ေက်ာက္ခတ္ေက်ာက္ပန္း ၊ငါးၾကီးအန္ဖတ္၊လိပ္ဥ၊ငွက္သိုက္၊ ပ်ားရည္တုိ႕ကုိ ရွာေဖြကာ ၾကာရွည္ခံေစရန္ အေျခာက္လွမ္း ျပဳျပင္စုေဆာင္းျပီး ျပန္လည္ေရာင္းခ် စားေသာက္ေနထုိင္ၾကသည္ ။

ဆလံုတုိ႕၏ေသဆံုးျခင္းဓေလ့သည္လည္း ထူးဆန္းေပသည္ ။ မိသားစု၀င္တစ္ဦးဦး ကြယ္လြန္ေသာအခါ က်န္ရစ္သည့္ မိသားစုမ်ားမွာ ေခတၱခဏမွ်သာ ငိုေကၽြးၾကျပီး နာရီ အပိုင္းတြင္း သီ ဆုိကခုန္ၾကေလေတာ့သည္ ။ ေသဆံုးသူသည္ အမ်ိဳးသားျဖစ္ပါက ပင္လယ္ဒီေရတက္ခ်ိန္တြင္ သၿဂၤဳိလ္တက္ၾကျပီး အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ပါက ပင္လယ္ ဒီေရက်ခ်ိန္တြင္ သၿဂၤဳိလ္ ေလ့ရွိၾကသည္ ။သၿဂၤဳိလ္မႈ႕ ပံုစံသည္ ဆန္းၾကယ္ေပစြ ။ ေသဆံုးသူအား ေျမျမွဳပ္ သၿဂၤဳိလ္ေလ့မရွိ ။ ေသာင္ျပင္ရစပ္တြင္ က်ပ္စင္ထုိး၍ တင္ကာ ေသဆံုးသူပိုင္ဆိုင္ေသာပစၥည္းမ်ားကုိ အေလာင္းႏွင့္ အတူ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ၾကေလ့ရွိသည္ ။ ေရွးယခင္ ဆလံုအယူအဆ တစ္ခုမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသဆံုးပါက ေသဆံုးသည့္ ကၽြန္းသည္ နမိတ္မေကာင္းဟု ယူဆျပီး အသုဘအခမ္းအနားျပီးသည့္ေန႕တြင္ ထုိကၽြန္းအား တစ္ရြာလံုးစြန္႕ခြာသြားေလ့ရွိၾကေၾကာင္း ေလ့လာသိရွိရပါသည္ ။

ဆလံုတုိ႕တြင္ တိက်ခုိင္မာေသာ ကုိယ္ပိုင္စာေပဟူ၍မရွိ ၊ရိုးရာသီခ်င္းဟူ၍ သီးျခားမရွိ ။ရိုးရာတူရိယာပစၥည္းဟူ၍ ေရွးယခင္ကာလကပ သစ္သားပင္စည္ကုိထြင္း၍ ဖြတ္သားေရက်က္ကာ ရိုးရာဗံုအျဖစ္ အသံုးျပဳ တီးခတ္ၾကေလ့ရွိၾကျပီး  ယ ခုအခါတြင္ ရိုးရာဗံုျပဳလုပ္ရန္ သားေရ ရရွိႏိုင္မႈ႕အခက္အခဲေၾကာင့္ အိမ္အသံုးအေဆာင္ ၊ေရစည္ ၊ဒန္အုိးၾကီးမ်ားကုိ ေမွာက္၍ ဗံုအျဖစ္ အသံုးျပဳတီးခတ္ၾကသည္ ။ သီဆုိတီးမႈတ္ကခုန္ျခင္းကုိမူ ႏွစ္သက္ခံုမင္ၾကသည္ ။ ၎တုိ႕ သီဆုိသည့္ သီခ်င္းသံမွာ မေလးလူမ်ိဳးတုိ႕ သီဆုိသည့္ သံစဥ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူပါသည္ ။ ရိုးရာအကဟူ၍ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိ ၊ကခုန္ၾကသည့္အခါ လက္ကုိ အေပၚေျမွာက္ကာ စည္း၀ါးညီညီ ကခုန္ေလ့ရွိၾကသည္ ။

ဆလံုမ်ားသည္ အမိန္႕ေပးခိုင္းေစျခင္း ၊တင္းက်ပ္ေသာစည္းကမ္းခ်မွတ္ျခင္းမ်ားကုိ မႏွစ္သက္ၾကေပ ။အတင္းအက်ပ္ေစခုိင္း ေဆာင္ရြက္ေစလွ်င္ ထုိအရပ္မွ အလွ်င္အျမန္ ေျပာင္းေရႊ႕ထြက္ခြာသြားတက္ၾကပါသည္ ။ယခုအခါ ဆလံုမ်ားမွာ ယခင္တစ္ခ်ိ္န္ကကဲ့သို႕ မဟုတ္ၾကေတာ့ ။လူ ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္အၾကား သဟဇာတက်က် ေနထုိင္တက္လာၾကျပီျဖစ္ရာ ေကာ့ေသာင္းခရိုင္အတြင္းရွိ ဆလံုအမ်ားစုေနထုိင္ရာ ကၽြန္းမ်ားျဖစ္သည့္ ဇာဒက္ၾကီးကၽြန္း ၊ လန္းပိကၽြန္း ၊ေညာင္၀ိကၽြန္း ၊ ဂ်လန္းကၽြန္းမ်ားတြင္ ေက်းရြာမ်ားအတည္တက် ထူေထာင္ေနထုိင္လွ်က္ရွိျပီး လူေနမႈ႕အဆင့္အတန္းျမင့္မားလာကာ ေက်းလက္က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္း ၊စာသင္ေက်ာင္း၊ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ၊ေက်းရြာစာၾကည့္တိုက္မ်ား အသံုးျပဳၾကသည့္ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အတန္အသင့္ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြစြာ ေနထုိင္သည့္ အေလ့အထမ်ားျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ျပီ ျဖစ္ေပသည္ ။

ကမာၻေပၚတြင္ ေခတ္မီ နည္းပညာမ်ားအသံုးမျပဳပါဘဲႏွင့္ ပင္လယ္ႏွင့္ေရသတၱ၀ါမ်ားအေၾကာင္း လက္ေတြ႕ဆန္စြာ သိရွိကၽြမ္းက်င္ေသာ လူမ်ိဳး၊ပင္လယ္ေပ်ာ္သမားမ်ားပီပီ ပင္လယ္ကုိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးေသာ ၊ပင္လယ္ရွိေသာေဒသမ်ားတြင္ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ၊ပင္လယ္ႏွင့္ေ၀းရာတြင္ ထြက္ခြာသြားရန္စိတ္ကူးထဲတြင္မထည့္သည့္ ၊လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းမဲ႕စြာျဖင့္ အလုိရမၼက္ေလာဘနည္းပါးျပီး အပူအပင္မဲ့ရိုးသားစြာ ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းသြားလာေနထုိင္ၾကေသာ ရွားပါး ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး မ်ိဳးႏြယ္တစ္ခုျဖစ္ေလရာ အခါအခြင့္သင့္ပါက လာေရာက္ေလ့လာႏိုင္ၾကပါရန္ တုိက္တြန္းေရးသားလုိက္ရပါသည္ ။

 

က်မ္းကုိး ။      ။ႏိုင္တာရာ ၏ ဆလံု ( သို႕) ပင္လယ္ေပ်ာ္သူမ်ား

ေရးသူ ။     ။ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္စိုး