ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မေလး ( ေစာမံုညင္း)

 

                        

 စာေပသူရဲေကာင္း မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီး ေရႊလင္းယုန္အမည္ခံ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ဇနီး ေဒၚတင္လိႈင္၏ အေၾကာင္းမွာ ေရးစရာေတြအမ်ားၾကီးရွိသည္ ။ သူကုိယ္တိုင္ သတၱိရွိရွိ ဖြင့္ဟေရးသားခဲ့ေသာ သူလုိလူ စာအုပ္တြင္ သူ၏အတြင္းေရးမ်ားကုိ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အား  အစံုအလင္ သိခြင့္ေပးထားျပီး ျဖစ္သည္ ။ဇာတိသရုပ္ကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္လာေအာင္ ေပၚလြင္ ျပတ္သားစြာ ေဖာ္ျပႏိုင္ျခင္းမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အရည္အေသြးပဲ ျဖစ္သည္ ။

စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ေအာင္ လူတုိင္းေရးႏိုင္ၾကပါသည္ ။ သို႕ေသာ္ ရသေျမာက္ေသာ ရသစာေပျဖစ္ရန္ မလြယ္ကူလွပါ။ သူေရးခဲ့ေသာ သူလုိလူစာအုပ္မွာ စိတ္ကူးယဥ္မဟုတ္ပါ။တင္ဆက္ပံုေကာင္းလြန္းျပီး ပင္ကုိယ္စရိုက္ေပၚေအာင္ ပီပီသသ ၊သရုပ္ေဖာ္ျပကာ ကုိယ္ေတြ႕ကုိ အရင္းအတုိင္းေဖာက္သည္ခ်ထားသျဖင့္ ဤစာအုပ္ဖတ္ရံုႏွင့္ သူဘယ္သူ ၊ဦးခ်စ္ေမာင္ ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္ဟု သိႏိုင္ေလာက္ပါျပီ။ ေဒၚတင္လိႈင္သည္ ပထမဦးဆံုး ရေ၀လိႈင္ ကေလာင္အမည္ႏွင့္စာေပေလာက အတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္ ။ေဒၚတင္လိႈင္၏ မိဘမ်ားမွာ ဘုိကေလး၊ဖ်ာပံု ဒိစၾကိတ္ ေဒၚဆင္ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ ဦးပ်ားခ်ိဳႏွင့္ ေဒၚၾကြယ္တုိ႕ ျဖစ္ၾကသည္ ။ ေဒၚတင္လိႈင္သည္ ဘုိကေလးျမိဳ႕နယ္ ၊ကမာလူေက်းရြာ၌ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္ဟု သိရသည္ ။ေမာင္ႏွစ္မ ငါးဦးရွိခဲ့ရာ အစ္မမ်ားမွာ မိဘ၏ဘဏ္လုပ္ငန္းတြင္ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းျပဳခ်ိန္၌ မီးတထိန္ထိန္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ၾကေသာ္လည္း ေဒၚတင္လိႈက္မွာကားေန႕စဥ္ထုတ္ စာနယ္ဇင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သူျဖစ္သည္  ။ေရွးေဟာင္းစာေပ ၊ပ်ိဳ႕ ၊လကၤာ ၾကီးမ်ားကုိလည္း ခံုမင္စြာေလ့လာခဲ့သည္ ။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ပံုေကာင္းသြင္းခဲ့သျဖင့္ အျမဲ ေၾကာ့ေၾကာ့ရွင္းရွင္း ေခတ္ဆန္ဆန္ ဆင္ယင္ေနတက္သူျဖစ္သည္။ စိတ္ကလည္း ထက္သည္ ။ ေရွ႕ေဆာင္ ေရွ႕ရြက္ သူလုပ္ခ်င္သည္ကုိလုပ္ရမွ ၊အညံ့မခံခ်င္စိတ္လည္းရွိသည္ ။ သို႕ေသာ္ အႏြံအတာ အပင္ပန္းလည္းခံႏိုင္သည္ ။ထုိတင္းမာေသာ စိတ္ဓာတ္မွာ  အျခားညီအစ္မမ်ားႏွင့္ ကြဲလြဲခ်က္ပင္ျဖစ္သည္ ။

သတင္းစာ ၊ဂ်ာနယ္၊မဂၢဇင္မ်ား၌ စိတ္၀င္စားသူပီပီ မိန္းကေလးမ်ား ၾကက္ေတာင္ရိုက္သည္ကုိ ေမာင္းသတင္းက ကဲ့ရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္ သည့္အတြက္ ေဒၚတင္လိႈင္က ျပန္လည္ေခ်ပ ရွင္းလင္းေသာ ေဆာင္းပါးေရးသားခဲ့သည္ ။ “ ဏ, သတ္  ညဏ္အျမင္ရွိၾကရန္ ေရးသူ ေရ၀လိႈင္ အမည္ႏွင့္ ျမန္မာ့ အလင္း” သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ရာမွ စျပီး အယ္ဒီတာ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ သိကၽြမ္းလာခဲ့သည္ ။

တုိင္းျပဳ ျပည္ျပဳေဆာင္းပါးမ်ား၊တုိ႕ဗမာ အစည္းအရံုးေဆာင္းပါးမ်ားလည္းေရးခဲ့သည္ ။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း အဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးျဖစ္၍ ရန္ကုန္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား နယ္လွည့္ တရားေဟာလာသည့္အခါ မိမိ လည္း အလုပ္ရႈပ္ရေလသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပဓ တစ္ေလွ်ာက္ သခင္မ ေဒၚသိန္းတင္တုိ႕ ေရာက္လာစဥ္ ေဒၚတင္လိႈင္ကလည္း အဖြဲ႕၀င္ တစ္ဦးအေနႏွင့္လႈပ္ရွားခဲ့သည္ ။ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ား၏ မ်က္ေမြးစူးျခင္းကုိ ေဒၚတင္လိႈင္ မိဘမ်ားပင္ခံခဲ့ရသည္ ။

ေဒၚတင္လိႈင္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚရွိ ခ်စ္တီးမ်ား၏ ေငြထုတ္ေငြသြင္း လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဖခင္၏ဘဏ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ျပီး ၾကားေတြ႕သိျမင္ခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ေရႊ ၊ေငြ၊ေျမ ၊လယ္ယာမ်ားကုိအေပါင္ခံျပီးေငြသားေတြကုိ ခ်ိန္ခြင္နဲ႕ ၾကံဳး၍ခ်ိန္ကာ ဆင္းရဲသား ေက်ာမြဲမ်ားမွာ လယ္ေပါင္ ၊ေျမေပါင္ရံႈး၍ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ စားရ၀တ္ရမယ့္ ျဖစ္ေနပံုမ်ားကုိ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ အေနႏွင့္ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့သူျဖစ္ပါသည္ ။

ငယ္စဥ္ကပင္ တစ္ခုခုကုိ အေလးအနက္ စဥ္းစားတက္သူပီပီ ဆင္းရဲသားမ်ား၏ဘ၀ကုိ စာနာစိတ္ထားျပီး စာေပႏွင့္ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ကစ၍ တင္ျပလာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚႏွင့္ ေရးလာေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ လက္ရာမ်ားကုိ သတင္းစာကလည္း လုိလုိခ်င္ခ်င္ ၾကိဳဆုိေဖာ္ျပေပးခဲ့သည္ ။တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း ေဒၚမမေလး ယေန႕ထင္ရွားလာခဲ့ ျခင္းမွာ ခင္ပြန္းသည္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏စံနမူနာေကာင္းအမ်ားဆံုးရခဲ့၍ဟု ကၽြန္မေတာ့အထင္ရွိသည္ ။"ဘယ္ေရွးကံက အဘိရာဇကရယ္ေၾကာင့္ သိလာခဲ့ရပံု ”ေတးထပ္မွာ ေဒၚတင္လိႈင္အား အဆန္းတၾကယ္ ေတြ႕ခဲ့ပံုကုိ စပ္ဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ စာေပခရီးလမ္း၌ ေဒၚတင္လိႈင္အား  အမီပါေအာင္ တြဲေခၚခဲ့သည္ဟုဆုိခ်င္ပါသည္ ။သူတုိ႕ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္က လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္ ။ ေဒၚတင္လိႈင္အေၾကာင္းေရးရလွ်င္ ဦးခ်စ္ေမာင္ကုိ ခ်န္ထားခဲ့၍မျဖစ္။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး နာမည္ၾကီးသည္မွာ မည္သည့္အခ်က္မ်ားက ဖန္တီးေပးေနသည္ဟု  ေလ့လာမိသည္ ။

ေဒၚတင္လိႈင္၏ အသည္းၾကားမွ စာေပပန္းငံုတို႕သည္ ဦးခ်စ္ေမာင္တည္းဟူေသာ ေနအာရုဏ္တြင္ ငြားငြားစြင့္စြင့္ပြင့္လာခဲ့ရသည္ ။ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ ဘယ္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးနည္း ၊သာမည စာေရးဆရာ။သတင္းစာဆရာမဟုတ္ ၊အလြန္သစၥာၾကီးေသာ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္သည္ ။ စစ္ျဖစ္ခါနီးတြင္ ႏိုင္ငံေရး ၊စစ္ေရးတို႕ကုိ ျပတ္သားစြာ သူ႕ဂ်ာနယ္မွ ေ၀ဖန္ေရးသားလာခဲ့ျပီး ျပည္သူလူထုကုိ အသိညဏ္ေပးလာခဲ့သူျဖစ္သည္ ။ ပထမ ေက်ာင္းဆရာ ၊ထုိ႕ေနာက္ ေနာရထာသတင္းစာတိုက္ႏွင့္ ျမန္မာ့အလင္း အယ္ဒီတာခ်ဴပ္အျဖစ္လုပ္ကုိင္ရင္း သတင္းသာဦးစီးမ်ားႏွင့္ ေခါင္းမာေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ သေဘာထာခ်င္း မတိုက္ဆိုင္သျဖင့္ ႏႈတ္ထြက္ကာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ေန႕စဥ္သတင္းစာတိုက္ၾကီီးကုိ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သူအယ္ဒီတာ လုပ္ျခင္းသည္ စာေပေၾကာင့္ခ်ည္း မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္ခ်င္၍ျဖစ္သည္ ။ႏိုင္ငံေရးသမားေတြမ်ားျပီး သတင္းစာ လုပ္သူက ရွား၍သာ သူ၀င္လုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္ ။သူလုပ္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း ရာထူးယူၾကေသာႏိုင္ငံေရးမ်ိဳးမဟုတ္၊ အစိုးရေကာင္းလုိခ်င္လွ်င္ အယ္ဒီတာေကာင္းရွိရမည္  ဟူေသာစကားအရ သူကုိယ္တိုင္ အယ္ဒီတာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူသာျဖစ္သည္ ။ႏိုင္ငံေရးဘက္က ၾကည့္လွ်င္ သူလုိ အယ္ဒီတာကုိရျခင္းမွာ အျမတ္ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။

“အသက္ခရီးမွာ တ၀က္ၾကီးေက်ာ္ခဲ့ျပီး ၊ထိေရာက္စြာ ဘယ္အလုပ္တြင္မွ ကယ္ဟုတ္စြာ ႏိုင္ငံအက်ိဳးကုိ သယ္ပိုး မေဆာင္ရြက္နိုင္လုိ႕ စိတ္စက္မၾကည္ ၊ပါရမီ ကံလွီတင့္သည့္ဘ၀ ၊ႏိုင္ငံေတာ္မႈ ကုန္ထမ္းတုိ႕မွာ ညဏ္စြမ္း မယိုမင့္ေသာ္လည္း ၊ခြင့္လွည့္မက် ”ဟု သူ႕ ဒိုင္ယာရီ၌ေရးခဲ့သည္ဟုသိရသည္ ။ဒါကုိဖတ္ျပီး ငါတုိ႕လည္း သည္လုိပါပဲကလား ၊ ခုခ်ိန္အထိ ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ ႏိုင္ငံအက်ိဳး မေဆာင္ရြက္ရေသးပါကလား ဟု ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ေလးဆစ္ကုိ ဖတ္ရင္း ကၽြန္မတုိ႕လည္း ေနာင္တရလာမိသည္ ။

ဦးခ်စ္ေမာင္ကား ေသသည္အထိ ႏိုင္ငံအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းကုိ လုပ္သြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က ေလနတ္သားစာရြက္ေတြကုိ စုျပီးေခ်ပ ျဖိဳခြင္းဖို႕ႏွင့္ အစီရင္ခံစာတမ္းေရးဖုိ႕လည္းတာ၀န္ယူရသည္ ။ႏိုင္ငံေတာ္ ေရးရာ အျဖာျဖာႏွင့္ အစိုးရ လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ရာမ်ားကုိလည္း အၾကံညဏ္ေပးရသည္ ။စည္ပင္သာယာအဖြဲ႕၏ ရႈပ္ေထြးေသာအမႈ႕ကိစၥေတြကုိ လည္းတက္ႏိုင္သ၍ ေျဖရွင္းေပးရသည္။ျမန္မာ့၀န္ထမ္းသင္တန္း၌လည္း သတင္းႏွင့္ေဆာင္းပါးေရးနည္းမ်ား ပို႕ခ်ေပးရသည့္အျပင္ ဂ်ပန္က သာယာ၀တီ သူပုန္ကိစၥ စာေရးခုိင္းသည္ကုိလည္း သူပဲ တာ၀န္ယူေပးရသည္ဟု ဖတ္ရသည္ ။ဘီရုမာရွင္ဘဇြန္းသတင္းစာ၌ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈ႕ေဖာ္ထုတ္ရာတြင္ ဘၾကီးမိႈင္း ၊ေဒါက္တာဘဟန္ ၊ဦးေဖေမာင္တင္ ၊ေဒါက္တာထင္ေအာင္ စသည္တုိ႕ႏွင့္ အတူေရးသားခဲ့ရသည္ ။အေရွ႕အာရွ လူငယ္မ်ားစည္းရံုးေရးတာ၀န္ စီမံခန္႕ခြဲဖုိ႕ အၾကံညဏ္ကုိလည္ သူပဲေရးေပးရသည္ ။ရာဇ၀င္၊ေဘာဂေဗဒ ၊ႏိုင္ငံေရးရာစာေပက်မ္းဂန္မ်ားကုိလည္း ကၽြမ္းက်င္၍ အဂၤလိပ္ဘာသာႏိုင္နင္းေသာပုဂၢိဳလ္ၾကီး ျဖစ္ေၾကာင္း သူလုိလူ စာအုပ္၌ အကဲခတ္ႏိုင္ေပသည္ ။

“ရွာရွာေဖြေဖြ” ႏွင့္ “ကမာၻၾကီး ပ်က္စီးလုလုနီးျပီေလာ”ဟူေသာ ႏိုင္ငံေရး က်မ္းမ်ားႏွင့့္ စိတ္ထားျပဳျပင္ေရး သင္ခန္းစာေပးေသာ “သူ ”၀တၳဳၾကီးမွာ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုးလက္ရာမ်ားျဖစ္သည္ ။ သူ႕ခမ်ားျဗိတိသွ် ၀င္လာသည့္အခါ အဖမ္းခံရေသးသည္ ။လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဖ.ဆ .ပ .လ ဖြဲ႕ရန္ ဘုရင္ခံထံ တင္ျပေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား၊စည္းကမ္းမ်ား ေရးဆြဲရာ၌လည္း ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အၾကံညဏ္မ်ားစြာပါ၀င္ခဲ့သည္ ။ ၁၃၀၇ ခုႏွစ္၊ အသက္ ၃၀ အရြယ္တြင္ စာေပအာဇာနည္ မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမွာ ပင္ပန္းသည့္အတြက္ ေစာေစာစီးစီးပင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရသည္ ။သတင္းစံု ဂ်ာနယ္ကမူ တပ္ဦး၌ “က်ဆံုးသူ ကေလာင္ သူရဲေကာင္းၾကီး ”ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္ ။

ဤတြင္ ေဒၚတင္လိႈင္ကား ဂ်ာနယ္ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ မန္ေနဂ်င္းဒါရိုက္တာအျဖစ္ သားသမီးမ်ား၏ တာ၀န္ကုိပါ ပူးတြဲထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္ ။မိန္းမသားဟူ၍ အားမႏြဲ႕ခဲ႕ပါ။ ဦးခ်စ္ေမာင္ သည္ ဂ်ာနယ္ကုိ သူရွိစဥ္ကပင္ ဇနီးသည္က ၾကီးၾကပ္လာခဲ့ေၾကာင္း ၊ယခုလို မစၥတာဆာတုိးအား ေျပာခဲ့ဖူးသည္ ။ကၽြႏု္ပ္ ၏ဂ်ာနယ္ကုိ “ကၽြႏ္ုပ္၏ မိန္းမသာ တိုက္အုပ္အျဖစ္ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ျခင္းမရွိဘဲ ကၽြႏ္ုပ္ကုိယ္တိုင္ လုပ္ကုိင္ခဲ့ပါမူ ယခုမွ်ေလာက္ေအာင္ ျမင္မည္မဟုတ္ပါ” ဟူ၍ျဖစ္သည္ ။

ေဒၚမမေလး၏ လိမၼာ ပါးနပ္မႈ႕ႏွင့္ အေျမာ္အျမင္ၾကီးမႈ႕အျပင္ စာေပ အရည္အေသြး ေျပာင္ေျမာက္ပံုကုိ ဦးခ်စ္ေမာင္က ေဖာ္ထုတ္ေျပာဆုိခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္ ။ ေဒၚမမေလး၏ စာေပမ်ားမွာ ဆြဲေဆာင္မႈ႕ အျပည့္အ၀ရွိျပီး သရုပ္ပီျပင္လြန္း၍ သူသူ႕စာေပကုိ တမ္းတ ၾကရသည္ ။ ဂ်ပန္ေခတ္က ေရးသားခဲ့ေသာ လံုးခ်င္း၀တၳဳမွာ ( သူမ) ပင္ ျဖစ္၏ ။စစ္ျပီးေခတ္တြင္ အျဖဴ ႏွင့္ သူလုိမိန္းမ မ်ား ေရးခဲ့ျပီး  ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ႏွင့္ ဟစ္တိုင္း သတင္းစာတိုက္ကုိ ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္စီးခံရျပီးေနာက္ ၀တၳဳရွည္အျဖစ္ ( စိတ္)ႏွင့္ ( ကမာၻေျမ၀ယ္) ကုိလည္းေကာင္း ၊လစဥ္ မဂၢဇင္းၾကီးမ်ား၌ ၀တၳဳရွည္ႏွင္ ကုိယ္ေတြ႕မွတ္တမ္းမ်ား ေဆာင္ပါးမ်ားကုိ လည္းေကာင္း ေရးသားခဲ့သည္ ။

ဖန္အုပ္ေဆာင္းထဲ့က ႏွင္းဆီပန္း မ်က္ႏွာဖံုးကေလးႏွင့္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ေရးေသာ (မုန္း၍မဟူ) ၀တၳဳရွည္မွာ စာေပဗိမာန္ ဆုရရွိခဲ့ျပီး ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ကုိ ရႈ႕မျငီးအမည္ျဖင့္ ပထမအၾကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္ ။ထုိ႕ေနာက္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ (ေတြးတစိမ့္စိမ့္) ကုိ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ဆုအျဖစ္ ရရွိခဲ့ေလသည္ ။ ေဒၚမမေလး၏ ရင္မွ တစ္ရိႈက္ ၊ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး ႏွင့္ ေသြး ၀တၳဳမ်ားမွာလည္း လူၾကိဳက္မ်ားေသာ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္၏။ ထုိ႕ျပင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ေသာ ကေလာင္ရွင္ စာေစာင္ၾကီးတြင္ “ပံုႏွိပ္တုိက္ေလာကႏွင့္ ၆၀၀၀၀/- အေၾကြး” ဟူေသာ ေဒၚမမေလး၏ ေဆာင္းပါး၌ သူ႕ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေဖာ္ျပခဲ့ ဖူးသည္ ။

ယယခုအခါ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္မွ အမ်ိဳးသမီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ႕သမိုင္းကုိေဖာ္ထုတ္ေရးသားခဲ့ရာသခင္မ ေဒၚတင္လိႈင္၏ေျပာျပခ်က္မ်ားလည္းပါ၀င္ခဲ့သည္ ။သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းၾကီး ၊သခင္ညီ၊သခင္ထြန္းအုပ္၊သခင္မ ေဒၚသိန္းတင္ တုိ႕ႏွင့္အတူ ေဒၚမမေလးသည္ အရင္းရွင္မ်ားအေၾကာင္း ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတစ္ေလွ်ာက္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။

ေဒၚမမေလးသည္ ယဥ္ေက်းမႈ႔ေကာ္မရွင္ႏွင့္ တရုတ္ျပည္ ၊ရုရွားျပည္သို႕လည္းေကာင္း၊ အႏုျမဴ ဆန္႕က်င္ေရးကြန္႕ဖရင့္ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဂ်ပန္ျပည္သို႕ လည္းေကာင္းေရာက္ခဲ့သည္။

ခင္ပြန္းဆံုးျပီးေနာက္ သမီးငယ္ကလည္းေျခမသန္ ေရာဂါျဖစ္ရသည့္အတြက္ ျမန္မာ့ေဆးႏွင့္ကုလုိစိတ္ျဖစ္ေပၚကာ ျမန္မာ့ေဆးပညာ ေနလ၀ိဇၨာနည္းကုိ  ေလ့လာ ဆည္းပူးခဲ့သည္ ။ ၁၅ႏွစ္အၾကာ ေလ့လာျပီးသည့္အခါ၌ကား ေဆးပညာေဆာင္းပါးေတြ ရႈ႕မ၀၊ေသြးေသာက္၌ အၾကိမ္ၾကိမ္ေရးခဲ့သည္ ။ျမန္မာ့ဓာတ္နည္းျဖင့္ ကုသေပး၍ လူနာမ်ားခ်မ္းသာရေၾကာင္း ေရးသားထားေသာေဆာင္းပါးမ်ားကုိ စုေပါင္း၍ ျမန္မာ့ ေဆးပညာ အမည္ႏွင့္ က်မ္းတစ္ခု ျပဳစု ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္ ။လူတိုင္း မိမိိတို႕၏ ကုိယ္ကုိ က်န္းမာေအာင္ ေနထုိင္စားေသာက္ဖို႕ သတိေပးရင္း ျမန္မာ့ေဆးပညာကုိ အထင္ေသးသူမ်ားအဖုိ႕ ရွင္းလင္းတင္ျပေရးသားခဲ့သည္ ။

ယခုအခါ သူ၏ သီဟရတနာပံုႏွိပ္တိုက္တြင္ ေန႕စဥ္ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားႏွင့္ ဆံုေတြ႕၍ ကုသေပးလွ်က္ ရွိေနသည္ ။သို႕ေသာ္သူ႕ကုိယ္သူ ေဆးဆရာ ျဖစ္သြားမည္ကုိကား စိုးရိမ္မိသည္ ။ေဆးဆိုင္းဘုတ္ကုိပင္ မတင္ခဲ့။ေဆးကုပညာကုိ ၀မ္းစာအလုပ္ဟုလည္းသေဘာမထားလုိေပ။တက္ႏိုင္သေရြ႕ ကုသိုလ္အျဖစ္ကုသသြားမည္ ။စီးပြားျဖစ္မလုပ္ပါဟု အဓိ႒ာန္ျပဳထားသည္ ။ ပဲခူး ေရႊေမာေဓာဘုရား အုတ္ျမစ္ခ်စဥ္က သူနာျပဳဆရာမေလးမ်ားကုိငွားကာ ေဆးခန္းကုိ သပ္ရပ္စြာထားျပီး လူတစ္ေထာင္အတြက္ တစ္ေယာက္လွ်င္ ငါးက်ပ္တန္ ျမန္မာ့ေဆး၀ါးမ်ားကုသိုလ္ျဖစ္ ႈဒါန္းခဲ့သည္ ။သူ႕ေစတနာမွာ ျမန္မာ့ေဆး၏ထက္ျမက္ပံုႏွင့္ ဓာတ္ပညာ ေနလဂိုဏ္း ျဖင့္ အသံ၊ အနံ႕၊ အထိ ၊အေတြ႕ မ်ားကုိ ေ၀ဒနာအလုိက္ ကုိက္ညီေအာင္ ဓာတ္စာမ်ားႏွင့္အတူ ကုသနည္းကုိ ေဖာ္ထုတ္ခ်င္၍ျဖစ္သည္ ။

ကၽြန္မမွာ ယခုလုိ စာေပလမ္းေၾကာင္းမွ ေန၍ ရုတ္တရက္ ေဆးပညာဘက္သို႕ လမ္းေၾကာင္းအသစ္ ေျပာင္းသြားပံုကုိ အံ့ၾသမိေနပါသည္ ။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းေကာင္းေတြ ေရွ႕ကုိ ဖတ္မွ ဖတ္ရပါေတာ့မလားဟု စိုးရိမ္မိသည္ ။

၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ၊ဇူလုိင္လက က်င္းပခဲ့ေသာ အတၳဳပတၱိေဆြးေႏြးေပး၌ သူပါ၀င္ေဆြးေႏြးျပီးေနာက္ ေဒၚမမေလးကုိ စာေပအႏုပညာရွင္အေနႏွင့္ ဆႏၵယူပြဲတြင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သည္ကုိလည္းေတြ႕ရပါသည္ ။တြံေတးအနီး ေဗာင္းေတာ္ခ်ဳပ္သို႕ သြားေရာက္ေဆးကုသည္ကုိလည္း ၾကားသိရပါသည္ ။ကၽြန္မွာ သူ႕အေၾကာင္းမေရးမိ (သူလုိလူ ) စာအုပ္ကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ဖတ္မိရာ မ်ားစြာစိတ္ထိခုိက္ရပါသည္ ။ဦးခ်စ္ေမာင္ကြယ္လြန္ခါနီး ေဆးရံုတြင္ ေဒၚမမေလး ဗ်ာမ်ားရပံုေတြကုိ ဖတ္ရင္း မွန္ထဲတြင္ ကိုယ့္ပံုကုိ ျမင္ရသလုိ ေအာက္ေမ့မိသည္ ။မၾကာေသးမီက ေဆးရံုၾကီးေပၚတြင္ ကၽြန္မခင္ပြန္းကုိ ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးျပဳခဲ့ရသည္ႏွင့္မျခား ထပ္တူခံစားရသည့္အတြက္ ျဖစ္ပါသည္ ။ဦးခ်စ္ေမာင္ကြယ္လြန္သည့္အခန္းက႑ကုိ ကၽြန္မမွာ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ျပီး  ဖတ္ခဲ့ရပါသည္ ။ကၽြန္မကပဲ ဘ၀တူခ်င္းမို႕စာနာမိလုိ႕လား၊ေဒၚမမေလး၏ အေရးအသားကပဲ ေကာင္းလြန္း၍လား ေတာ့မေျပာတက္ပါ ။

၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ၊ႏို၀င္ဘာ (၁၆) ရက္ေန႕က ေဒၚမမေလးသည္ ဦးခ်စ္ေမာင္ စုေဆာင္းခဲ့သည့္ စာအုပ္ေပါင္း ၁၁၇၆ အုပ္ကုိတကၠသိုလ္ မ်ား ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္သို႕ လႈဒါန္းလုိက္ရာ အလြန္ရွားပါး၍ တန္ဖုိးၾကီးလွေသာ စာအုပ္မ်ား ပါ၀င္သည္ဟု သိရပါသည္ ။                       ။

                                                                                                         ( ေစာမံုညင္း)