မိမိကိုယ္​ကို သတ္​သည္​့အတြက္​ အဖန္​ ငါးရာငါးကမာၻခံရသည္​ ဆိုသည္​မွာ ဟုတ္​ မဟုတ္​ ??{ ထီးခ်ဳိင္​့ၿမိဳ တည္​​ေတာ ဆရာ​ေတာ္​ }

Credit to - ေထရဝါဒ ရနံ႔  facebook page

{ကြၽန္​မ က ကမာၻပ်က္​ပံု ၊ကမာၻတည္​ပံု လူ ​သား​ေတြ ဘယ္​လို ျဖစ္​​ေပၚလာပံု စတဲ့ျပႆနာ​ေတြကို​ စိတ္​ဝင္​ စားပါတယ္​ ။  အဲ့ဒီ့ အ​ေၾကာင္​း​ေတြကို​ေတာ့   ေသကၡ်​ေတာင္​ဆရာ​ေတာ္​ အရွင္​တိ​ေလာကမ​ေထရ္​ စီရင္​ တဲ့ ပဏၭိတ ​ေဝဒနီယ ဒီပနီ မွာ ​ေသခ်ာ သိခဲ့ရပါတယ္​ ။  ဒါ​ေပမယ္​့  အဖန္​ငါးရာ ငါးကမာျၻပႆနာ ကို ​ေတာ့ ​ေသခ်ာ နား မရွင္​းခဲ့ပါဘူး  ။ ဟိုးယခင္​ တရားစခန္​း  ဝင္​တုန္​းက​ေတာ့  အဲ့ဒီ့​ ေက်ာင္​းမွာတရား အားထုတ္​္​​ေန တဲ့ စာခ်  ကိုယ္​​ေတာ္​က ကိုယ္​့ကိုကိုယ္​ သတ္​ရင္​  အဖန္​ငါးရာ ကမာၻ မခံရဘူး လို႔ မိန္​႔ခဲ့ ဲ့ဖူးပါတယ္​ ။ ဒါ​ေပမယ္​့  တရားစခန္​းကာလ မို႔ ​ သိခ်င္​တာကို ေသခ်ာမ​ေမးခဲ့ရပါဘူး ။ အခုဖတ္​မိ​ေတာ့ မွ ​ေသခ်ာသိ ခဲ့ရပါတယ္​ ။  } မႏွင္​း

{ ယ ေန႔ ဗုဒၶဝါဒဆိုင ္ရာ အ ေမးအ ေျဖမ်ား - အမွတ္စဥ္(၈၄) } အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာျပႆနာ.

"ေဟာသည္မွာ အ ေမးလႊာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာျပန္ၿပီ ဘုရား"

"ဘယ္က  အ ေမးလႊာတုန္းကြဲ႕"

"ေဝါၿမိဳ႕ အရွင္ ပညာဓိကသီရိ ထံ ကပါဘုရား"

"သူ႔အ ေမးလႊာကို ဖတ္စမ္းပါဦး"
တည္ေတာဆရာေတာ္ ၊ ထီးခ်ိဳင့္ၿမိဳ႕။

ယံုၾကည္အားကိုးစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားလိုပါသည္ ဘုရား၊ ေလွ်ာက္ထားလိုေသာ အခ်က္မ်ားမွာ  -

မိမိကိုယ္ကို ျပန္သတ္လွ်င္ ဘဝ ေပါင္းငါးရာအထိ ထိုအျဖစ္မ်ိဳး ခံရတက္သည ္ဟု ေျပာၾကပါသည ္၊
ထိုစကား မွန္ မမွန္ သိလိုပါသည္။

"အ ေမးလႊာ ဆံုးပါၿပ ီဘုရား၊ အ ေျဖအမိန႔္ရွိပါဦး"

" မိမိကိုယ္ကို သတ္တဲ့အတြက္ ဘဝ ေပါင္းငါးရာ မိမိကိုယ္ကို ျပန္​သတ္​ေၾကာင္း က်မ္းဂန္မွာ မလာပါဘူး၊ ဧကနိပါတ္ - မတကဘတၱဇာတ္မွာ လာတာကေတာ့ ဗာရာဏသီျပည္က ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးဟာ မတကဘတ္(သူေသအား ရည္ညြန္းအပ္ေသာ ထမင္း) ကို လွဴမယ္လို႔  ဆိတ္ကုလား တစ္ေကာင္ ကို
ယူခဲ့ၿပီး တပည့္မ်ားလက္ကိုအပ္တယ္၊ သည္ဆိတ္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ေရခ်ဳိး၊ လည္ပင္းမွာ ပန္းကံုးစြပ္၊ နံ႕သာမ်ား လိမ္းက်ံၿပီး ယူခဲ့ၾကလို႔ ဆရာကမွာတယ္၊ ဆရာမွာတဲ့အတိုင္းတပည့္မ်ားကဆိတ္ကိုပန္းကံုးစြပ္
ၿပီး  ကမ္းနားမွာ ထားၾကတယ္၊ သည္အခ်ိန္ ဆိတ္မွာ ဇာတိႆရညာဏ္   ျဖစ္ေပၚလာလို႔ ဆိတ္က ရယ္ လည္း ရယ္သတ ဲ့၊ ငိုလည္း ငိုသတ ဲ့၊ သည္အ ေၾကာင္း တပည့္မ်ားက ေမးၾက​ေတာ ့"သည္အေၾကာင္း
သင ္တို႔ဆရာထံေရာက္မွ ေမးၾက" လို႔ ေျပာသတ ဲ့၊ တပည့္မ်ားက ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံ ျပန္​​ေျပာ
ၾက ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဆိတ္ကို "သင္ ရယ္တယ ္ငိုတယ ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား" လို႔ ေမးတယ္၊ ဆိတ္က "ဟုတ္ပါတယ္" လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ " ဘာေၾကာင ့္ရယ္တာ ငိုတာလဲ" လို႔ ေမးျပန္သတဲ့၊ ဆိတ္က "ပုဏၰား - ငါဟာ ေရွးကာလက သင့္လို ပါေမာကၡဆရာႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္​ ၊ အဲသည္ဘဝမွာ မတကဘတ ္အလွဴ
အတြက္ ဆိတ္တစ္ေကာင ္ကို သတ္ခဲ့ဖူးတယ္၊  ဆိတ္ကို  သတ္ခဲ့မိတဲ့ ပါဏာတိပါတကံ ေၾကာင့္ ငါဟာ
(၄၉၉) ဘဝ ဦးေခါင္းျပတ္ၿပီး ေသခဲ့ရတယ္၊ ယခုဘဝဟာ ဘဝ (၅၀၀) ျပည့္တဲ့ ဘဝျဖစ္တယ္​ ။ ယခုဘဝ
မွာ အကုသိုလ္ကံအဟုန္ဟာ ကုန္သြားၿပီ၊ ေနာင္ အခါ သည္လိုအျဖစ္မ်ိဳး ငါႀကံဳမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊
ဒါေၾကာင့္ ဝမ္းသာလြန္းလို႔  ငါရယ္ျခင္းျဖစ္တယ္ ။

ငိုျခင္းရဲ႕ အ ေၾကာင္းက ေတာ့ သင္ ဟာ ယခု ငါ့ကို သတ္လိမ့္မယ္၊ ငါ့ကိုသတ္တဲ့ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္
သင္ ဟာ ဘဝ(၅၀၀) ပတ္လံုး ငါ့လို ဦးေခါင္းျပတ္ၿပီး ဘဝဆံုးရွာဦးေတာ့မွာပဲ၊ သည္လို အျဖစ္ဆိုးႀကီး
နဲ႔ သင္ႀကံဳေတြ႔မွာကို ျမင္ လို႔၊ သင့္ကို သနားလို႔ ငါငိုျခင္းျဖစ္တယ္"လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။

ဆိတ္​ ရဲ႕ စကားကိုၾကားေတာ့ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးလည္း ဆိတ္ကို မသတ္ဘဲ လႊြတ္လိုက္တယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးေတာ့ ဆိတ္အစာ စားေနတုန္း အနီးက ေက်ာက္ဖ်ာေပၚ
မိုးႀကိဳးက်တယ္၊ မိုးႀကိဳးဒဏ္ေၾကာင့္ ေက်ာက္လႊာတစ္ခုလြင့္လာၿပီး ဆိတ ္ရဲ႕ လည္ပင္းကို ျဖတ္လိုက္
တယ္၊ အဲသည္ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဆိတ္ဟာ ေသရွာတယ ္။

{ ဘဝငါးရာ ဆိုတဲ့ စကားဟာ သည္ မတကဘတၱဇာတ္ က လာတဲ့ စကားျဖစ္တယ ္၊ ပါဏာတိပါကံကို
ျပဳခဲ့လွ်င္ ထိုကံေၾကာင့္ ေသသည္၏ အျခားမဲ့မွာ ငရဲ႕က်တယ္၊  ငရဲကလြတ္လာလွ်င္  တူေသာ အက်ိဳး ေပးအားျဖင့္ သူတစ္ပါး သတ္လို႔ ေသရတယ္၊ ဘဝေပါင္း ဘယ္ေလာက္အထိ အသတ္ခံရသလဲဆိုေတာ့ ဘဝေပါင္း ၅၀၀-အထိ အသတ္ခံရတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ }

[ ** ပါဏာတိပါတ္၊ သူ႔အသက္သတ္ခဲ့လွ်င္ ဤအျပစ္မ်ားခံရတက္ေၾကာင္း] က်မ္းဂန္မွာ လာတယ္၊ သို႔ေသာ္[ ** ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္တာေတြ သည္လိုအျပစ္ ရတက္ေၾကာင္း က်မ္းဂန္မွာ မလာပါဘူး၊]

သူ႔အသက္သတ္တာႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္တာဘာထူးသလဲ၊ သတ္တာခ်င္းအတူတူပင္ မဟုတ္ ပါလား
လို႔ ေမးစရာရွိတယ္၊ အမွန္ေတာ့  သူ႔ကိုသတ္ျခင္း ႏွင့္  မိမိကိုယ္ကို သတ္ျခင္းဟာ မတူဘူး၊  သူ႔အသက္​ ္​္သတ္​ ျခင္း က ပါဏာတိပါတကံထိုက္တယ္၊ ကိုယ္ကိုယ့္ကို သတ္တာက ေတာ့ ပါဏာတိ ပါတကံမထိုက္
ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ သည္လိုကြဲျပားသြားတာလ ဲဆိုေတာ့ အဂၤါ ျပည့္စံုျခင္း၊ မျပည့္စံုျခင္း တို႔
ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ပါဏာတိပါတကံဟာ အဂၤါ ၅-ပါးျပည့္စံုမွ ကမၼပထေျမာက္ၿပီး အပါယ္ကို က်ေစ
ႏိုင္တယ္၊ အဂၤါ ၅-ပါး အနက္ တစ္ပါးပါးခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့လွ်င္ ကမၼပထ မေျမာက္လို႔ အပါယ္ကို မက်ေစႏုိင္
ဘူး၊ ပါဏာတိပါတကံရဲ႕ အဂၤါငါးပါးက -
(၁)ပါေဏာ               - သတ္အပ္ေသာ သတၱဝါ၊

(၂)ပါဏသည္​တာ       - သတၱဝါဟုအမွတ ္ရွိျခင္း၊

(၃)ဃတစိတၱ            - သတ္လိုေသာစိတ္၊

(၄)ဥပကၠမ               - လံု႔လျပဳျခင္း၊

(၅)မရဏ                - ထိုလံု႔လေၾကာင့္ေသျခင္း

{ သည္ အဂၤါငါးပါးဟာ ပါဏာတိပါတကံရဲ႕ အဂၤါငါးပါး } ျဖစ္တယ္၊ သည ္အဂၤါငါးပါး အနက္  မိမိကိုယ္ဟာ ပါဏ သည္​တာအဂၤါအတြင္း မပါဝင္​ခ ဲ့တဲ့အတြက္ ပါဏာတိပါတကံမထိုက္ဘူးတဲ့ကြယ္၊ သည္အ ေၾကာင္း
ကို ဝိမတိဝိေနာဒနီ(ပ-၂၂၈)မွာအတၱာနံ မုဥၨိတြာ ပရပါဏိမွိ ပါဏသညိေတာ လကၡဏႆအဂၤႆ အ ဘာ ဝေတာ ေနဝတၳိ ပါဏာပါတိပါေတာ] လို႔အတိအလင္းျပထားတယ္၊ "အတၱာနံ - မိမိကိုယ္ကို၊ မုဥၨိတြာ -လႊတ္၍၊ ပရပါဏမွိ- တစ္ပါးေသာ သတၱဝါ၌ ၊ ပါဏသည္​တာ လကၡႆ-သတၱဝါဟုမွတ္ျခင္း လကၡဏာ
ရွိေသာ၊ အဂၤႆ-အဂၤါ၏၊ အဘာဝေတာ-မရွိသည္၏ အျဖစ္ေၾကာင့္၊ ပါဏာတိပါေတာ- ပါဏာတိပါတ
ကံသည္​ ၊ ေနဝတၳိ-မရွိသည္သာလွ်င္ တည္း" တဲ့၊ သည္ စကားရပ္ကို ေထာက္႐ႈခဲ့လွ်င္---

{ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတ္ျခင္းဟာ  ပါဏာတိပါတကံ  မထိုက္တ ဲ့အတြက   ္ အပါယ္ လည္း မက်ႏိုင္၊ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာခံရတယ္ ဆိုျခင္းဟာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ ဘူး } လို႔မွတ္သင့္တယ္ကြယ့္၊ သို႔ေသာ္လည္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ျခင္းဟာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္"

"ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးပါလဲ ဘုရား"

( ၁ ) တစ္မ်ိဳးက ခႏၶာကိုယ္ ရဲ႕အျပစ္ကို ျမင္၍သတ္ျခင္း ။
( ၂ ) တစ္မ်ိဳးက ေဒါသႏွိပ္စက္လို႔ ကိုယ္ကိုယ္ကုိသတ္ျခင္း တို႔ ျဖစ္ၾကတယ္၊

ခႏၶာကိုယ္​ရဲ႕ အျပစ္ကို ျမင္ လို႔ သတ္တာဟာ အလြန္ညဏ္ထက္ေသာ    ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕  သတ္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္
တယ္၊ တတိယပါရာဇိကအဖြင့္မွာ အတိတ္က ပါဏတိပါတကံၾကြင္းေၾကာင့္ ယခုဘဝ ဥပေစၦာကဒကံဆိုး  ျဖင့္ ကြယ္လြန္ၾကမည့္ ရဟန္းမ်ားကို ဘုရားသခင္ က အသုဘတရား ေဟာၾကားေတာ္မူတယ္၊

အသုဘတရားနာၾကားရ ေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕   ခႏၶာကိုယ္ကို စက္ဆုပ္လာၾကၿပီး မိမိ
ကိုယ္ မိမိ သတ္ေသၾကတယ ္၊ အခ်င္းခ်င္းလည္း အသတ္ခိုင္းၾကတယ ္၊ မိဂလ႑ိက ရွင္ေယာက္ႀကီး
က ိုလည္း အသတ္ခိုင္းၾကတယ္၊ မိမိကုိယ္ကို သတ္ေသၾကတဲ့ အဲသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အပါယ္က်တယ္
၊အဖန္ငါးရာငါးကမၻာ ခံရတယ္လို႔ က်မ္းမ်ားမွာ မလာဘူးကြယ့္ ။

ေနာက္ၿပီး ခႏၶာဝဂၢသံယုတ္ပါဠိ (၉၇)မွာ ဝဂၢလိ သုတ္ဆိုတာရွိတယ္၊ အဲသည့ ္ဝဂၢလိေထရ္ဟာလည္း
သူ႔လည္ပင္းကို သူ႔ဓားျဖင့္ ျဖတ္ခဲ့တာပဲ၊ သူ႔ကိုယ္သူသတ္လို႔ အပါယ္မက်သည့္အျပင္ ရဟႏၲာျဖစ္သြား ေၾကာင္းသံယုတ္မွာ အထင္ အရွားျပထားတယ္။

ေဂါဓိကေထရ္​ ၿပီးေတာ့ သဂါထာသံ - ပါ - ၁၂၁၊ ဓမၼပ႒၊ ပ၊ ၂၇၂ - တို႔မွာလာတဲ့ ေဂါမဓိကေထရ္ဟာ
လည္း သူ႔ကိုယ္သူသတ္ၿပီး ပရိနိဗၺာန္ဝင ္စံသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲ၊ ေဂါဓိကေထရ္ဟာ ေလာကီစ်ာန္​ ရၿပီးတဲ့
စ်ာနလာဘီပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္တယ္၊ ဣသိဂိလိေတာင္ယံေက်ာက္ဖ်ာညိဳထက္ သီတင္းသံုးေနစဥ္ ျပင္းထန္တဲ့
ေရာဂါ ေဝဒနာ ကပ္ေရာက္လာတယ္၊ ေဝဒနာျပင္းထန္ လြန္းလို႔ ရၿပီးသား စ်ာန္ ဟာ ေလွ်ာက်သတဲ့၊
စ်ာန္ေလွ်ာျပန ္ရင္း ျပန္လည္စ်ာန္ဝင ္စားျပန္ ရင္း၊ ေရာဂါႏွိပ္စက္လို႔ တစ္ဖန္စ်ာန္ေလွ်ာျပန ္ရင္းႏွင့္
ေျခာက္ႀကိမ္တိတိ  စ်ာန္ေလွ်ာလိုက္ စ်ာန္ဝင္ စားလိုက္ျဖစ္ေနတယ္၊  သည္အခ်ိန္ အရွင္ေဂါဓိကမွာ
အႀကံျဖစ္လာတယ္၊ ငါ့ရဲ႕ ယခုေရာဂါဟာ ျပင္းထန္ လြန္းတယ္၊ ငါ့ အသက္ကိုယူမည့္  ေရာဂါအမွန္ပဲ၊
အကယ္၍ စ်ာန္ေလွ်ာတုန္း ငါ ကြယ္လြန ္ရင္ ကတိမၿမဲဘူး၊ စ်ာန္ႏွင့္ တကြ ကြယ္လြန္လွ်င္ စ်ာန္အား
ေလွ်ာ္စြာ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို လားႏိုင္ တယ္၊ သည္ေတာ့ ငါ စ်ာန္ မ ေလွ်ာမီ ငါ့ကိုယ္ငါသတ္မွ ေတာ္မယ္လို႔
လည္လွီးဖို႔ သင္ တုန္းဓားကို  ယူသတဲ့၊ သည္အ ေၾကာင္းကို မာရ္နတ္က  သိေတာ့ သည္​   ရဟန္းဟာ လက္နက္ကို ေဆာင္ေတာ့မယ္၊  လက္နက္ေဆာင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို   သတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ အသက္​
္ခႏၶာအ ေပၚ ငဲ့ကြက္ျခင္းကင္းသူ ျဖစ္တယ္၊ သည္အခ်ိန္ ဝိပႆနာတရားပြားလွ်င္ ရဟႏၲာျဖစ္ႏိုင္ တယ္။
ငါတားလို႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး ၊ ဘုရားရွင္​ ကို ေလွ်ာက္ထားမွ ေတာ္မယ္လို႔ မထင္​ ရွားတဲ့ အသြင္ျဖင့္
အရွင့္တပည့္ေဂါဓိကဟာ  သူ႔ကိုယ္သူစီရင ္ဖို႔ ႀကံစည္ေနပါတယ္၊ တားျမစ္ေတာ္မ ူပါလို႔ ေလွ်ာက္သတဲ့ ။
ထိုခဏ၌ပင္ မ ေထရ္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ  စီရင္ၿပီး အရဟတၱဖိုလ္ တည္သြားသတဲ့၊ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ ္ရဲ႕
အျပစ္ကိုျမင္ လို႔ မိမိကိုယ္ကိုသတ္တဲ့အတြက္ အျပစ ္ရွိတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ ဘူး၊ သို႔ေသာ္လည္း အဲသည္လို
မိမိကိုယ္ မိမိသတ္ျခင္းဟာ အတိတ္ကံဆိုး ေၾကာင့္ လို႔ေတာ့ ဧကန္ေျပာႏိုင္ သကြယ့္။

        

(၂ )အျပစ္ ရွိေသာသတ္ျခင္း•••ခႏၶာကိုယ ္ရဲ႕အျပစ္ျမင္ လို႔ သတ္ေသတဲ့အတြက္ အျပစ္မရွိေသာ္ လည္း
ေဒါသႏွိပ္စက္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသလွ်င္ေတာ့ ဧကန္ အျပစ္ျဖစ္တက္သကြယ့္၊သည္  အ ေၾကာင္း
ကို ဧကနိပါတ ္၊  ဧကပဏၰဇာတ္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူထားတယ္။

"ဘယ္လို ေဟာပါသလဲ အမိန္႔ရွိပါဦး ဘုရား"

"ေဝသာလီျပည္မွာ လိစၦာဝီမင္းသား တစ္ပါးဟာ အလြန္းဆိုးသတဲ့၊  ဆိုးလြန္းလို႔  ဒု႒လိစၦဝီလို႔ေခၚၾက ရ တယ္၊ ဘယ္သူမွ်လည္း ဆံုးမလို႔မရဘူး ၊ တစ္​ရက္ေတာ့ မိဘမ်ားက သူ႔ကို   ဘုရားရွင္ ထံ ေခ်ာ့ေခၚသြား
ၾကၿပီး "အရွင္ ဘုရား ဤမင္းသားဟာ အလြန္ဆိုးလွပါတယ္၊ ဆံုးမ ေပးေတာ္မူပါ" လို႔ ေလွ်ာက္ၾကသတဲ့၊
သည္အခါ ဘုရားရွင္ က  "မင္းသား - ဆိုးသြမ္းၾကမ္းၾကဳတ္သူကို အမိ၊ အဘ၊ မယား၊ ေဆြးမ်ိဳးမ်ားက ေသာ္လည္း  မခ်စ္ဘူး၊  ဆိုးသြမ္းသူ လာတာျမင္ ခဲ့လွ်င္ ေျမြလာသလို၊  ဘီလူးလာသလို ထိတ္လန္႔ၾက တယ္၊ ဆိုးသြမ္းၾကမ္းၾကဳတ္သူဟာ ဘယ္လုိတန္ဆာဆင္ ထားေသာ္လည္း မလွဘူး၊အမ်က္ေဒါသႀကီးသူ
ဟာ သူတစ္ပါး အ ေပၚလည္း ရက္စက္ တက္တယ္၊ မိမိကိုယ္ကို သတ္ၿပီး ေတာ့လည္း ငရဲစသည္သို႔လား တက္တယ္" လို႔ ေဟာေတာ္မူမွ မင္းသားဟာ အမ်က္မာန ကင္းသြားတယ္၊ သည္ ေနရာမွာ ဘုရားေဟာ
ပါဠိက သည္လိုလာသကြယ့္"

"အမိန္႔ရွိပါဘုရား

"ေကာဓံ နိႆာယတိ - သတၱာ   သတၱံ အာဒါယ အတၱနာဝ  အတၱာနံ  ပဟရႏၱိ၊ ဝိသံ  ခါဒႏိၱ၊  ရဇၨဳယာ ဥဗၺႏၶႏိၱ၊ ပပတာ ပပတႏိၱ၊ ဧဝံ ေကာဓဝေသန ကာလံ ကတြာ နိရယာဒီသု ဥပၸဇၨႏိ ၱ" (ဧကနိပါတ္၊ ႒-၅၃၁) တဲ့ကြယ့္ "

"အနက္ ေဖာ္ေပးပါဦး ဘုရား"

"အနက္ က ေတာ့ သည္လိုကြယ့္၊ ေကာဓံ - အမ်က္ေဒါသကို၊ နိႆယ - အမွီျပဳ၍၊ သတၱာ-သတၱဝါ တို႔ သည ္၊ သတၱံ-လက္နက္က ို၊  အာဒါယ-ယူ၍ ၊ အတၱနာဝ - မိမိသည္ပင္ လွ်င္၊ အတၱာနံ - မိမိကိုယ္ကို၊
ပဟရႏိ ၱ-   ပုတ္ခတ ္သတ္ျဖတ္​   ကုန္၏ ၊  ဝိသံ - အဆိပ္က ို၊ ခါဒႏိၱ- စားကုန္၏ ၊ ရဇၨဳယာ - ႀကိဳးျဖင့္၊
ဥဗၺႏၶႏိ ၱ-လည္၌     ဖြဲ႔ကုန္၏ ၊  ပပါတာ - ကမ္းပါးျပတ္မွ  ၊ ပပတႏိ ၱ -  ခုန္ခ်ကုန္၏   ၊   ဧဝံ -  ဤသို႔၊ ေကာဓဝေသန - အမ်က္၏ အစြမ္းအားျဖင့္၊ ကာလံ - ေသလြန္ျခင္းကို၊ ကတြာ-ျပဳ၍   ၊  နိရယာဒီသု -
ငရဲ အစရွိသည္တို႔၌ ၊ ဥပၸဇၨႏိ ၱ - ျဖစ္ကုန္၏"   တဲ့ကြယ့္၊ ဒီလိုဘုရားေဟာရွိတဲ့အတြက္​ ---

္ ေဒါသျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသခဲ့လွ်င္ အဲသည္ေဒါသ ေၾကာင့္ အပါယ္ကိုက်ေရာက္ေစႏိုင္ တယ္၊ သည္ေနရာမွာ ခ်ိန္ထိုးၿပီး   ၾကည့္ဖို႔အတြက္ မူလပဏၰာသပါဠိေတာ္မွာလာတဲ့ ဝတၳသုတ္ကို အက်ဥ္း ခ်ဳပ္​
္ေျပာျပဦးမယ္"

"မိန္႔ေတာ္မူပါဦး ဘုရား"

"ဝတၳသုတ္မွာ ဘုရားရွင္ က သတၱဝါေတြကို အဝတ္ႏွင့္ ႏိႈင္းၿပီး သတၱဝါတို႔ရဲ႕  စိတ္မွာ  ကပ္ၿငိ  ေနတဲ့ ဲ့အကုသိုလ္ တရားေတြကို ျမဴမႈန္ စ ေသာအညစ္အေၾကးႏွင့္ ႏိႈင္းျပ ေတာ္မူတယ္၊ အဝတ္အထည္ဟာ ျမဴမႈန္ အညစ္အေၾကး၊ ေခၽြး စသည္တို႔ ၿငိကပ္ေနပါလွ်င္ ထိုအညစ္အေၾကးမ်ားကို မခၽြတ္ဘဲကိုယ့္ႀကိဳက္​
္တဲ့ အ ေရာင္ ကို ဆိုးလို႔မရဘူးတဲ့၊ မ ေကာင္းတဲ့အ ေရာင္ ကိုသာရလိမ့္မယ္တဲ့၊ ဘာေၾကာင့္ စိတ္ႀကိဳက္
ဆိုးလို႔မရတာလဲဆုိေတာ့ အဝတ္မစင္ၾကယ္လို႔တဲ့၊ သည္ ဥပမာအတိုင္း သတၱဝါတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ ညစ္
မည္း ေနလွ်င္ ယခုဘဝမွာလည္း လူေကာင္းသူေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ ဘူး၊ ေနာင္​ တမလြန္မွာလည္း ေကာင္း
မြန္တဲ့ သုဂတိကိုမရႏိုင္ ဘူးတဲ့၊ သည္အေၾကာင္းကို ဘုရားရွင္ က

"ဧဝေမဝေခါ ဘိကၡေဝ စိေတၱ သံကိလိေ႒ ဒုဂၢိ ပါတိကခၤ ိ တေဗၺာ" လို႔ ေဟာထားတယ္၊ ဘိကၡေဝ ရဟန္း
တို႔၊ ဧဝေမဝေခါ - ဤညစ္ႏြမ္းေသာ ပုဆိုးႏွင့္ အတူသာလွ်င္၊ စိေတၱ - စိတ္သည္၊ ကံကိလိေ႒ ညစ္မည္း ၍ ေနသည္​ ရရွိေသာ  ္၊   ဒုဂၢတိ - ယခု ဘဝ၌  လည္း မ ေကာင္းေသာ အျဖစ ္၊ တမလြန္ဘဝ ၌ လည္း
မ ေကာင္း ေသာ ဂတိကို၊ ပါတိကခၤ ိ - အလိုရွိအပ္၏ တဲ့ ။

ဒါေၾကာင့္ သတၱဝါတစ္ဦး ေသလြန္ခါနီးမွာ စိတ္ဓာတ္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေနလွ်င္ ကုသိုလ္စိတ္ေတြျဖစ္​
္ေနလွ်င္ ဧကန္ သုဂတိဘဝ  ကို လားရလိမ့္မယ္ ။

အယူဝါဒ မွန္​ကန္​ၾကပါ​ေစရွင္​ ။
ကိုယ္​စိတ္​ႏွစ္​ျဖာ က်န္​းမာ​ေအးခ်မ္​းၾကပါ​ေစ ။
မႏွင္​း