လွ တစ္မ်က္ နွာ ( ဂ်ာ နယ္ ေက်ာ္ မမေလး )

ယခု၀တၳဳတို ေလး သည္   ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၏ လက္ရာမ်ားထဲ မွာ  ကၽြန္မ  အၾကိဳက္ ဆံုး၀တၳဳ တုိ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ သည္ ။ ဤ၀တၳဳ ထဲ က  " မူမူ " ကဲ့ သို႕  ဘုိ ဆန္ခ်င္ ၊အလွ အပ ကုိ သာ ဂရု စိုက္ ျပီး မိန္း မ မပီ သေသာ ျမန္မာ အမ်ိုဳး သမီးေလးမ်ား ယခု ေခတ္တြင္ လည္းမ်ားစြာ ရွိ ပါ သည္ ။ ျမန္မာ၀တ္ စံု ကုိ အထင္ မၾကီး  ေသာ free style ကို ႏွစ္သက္ ၾကေသာ ယခုေခတ္ မိန္းကေလး အမ်ားစု သည္ လည္း ပြဲ တက္ ဖုိ႕ အေၾကာင္းရွိ ပါမွ ဟို ျမန္မာ အကၤ ်ီ ဆြဲ ထုတ္  ၊ ဒီ အကၤ် ီ ဆြဲ ထုတ္ ၊ အိပ္ ယာ ထ ျခင္ ေထာင္ မတင္ ၊တံမ်က္ စည္း မကုိင္ ခ်င္ ေပါ့ ပ်က္ ပ်က္ ေန တက္ ေသာ မိန္းကေလး မ်ိဳး ၊ အျပင္ ပန္း အလွအပ ကုိ သာ ဂရု စိုက္ ျပီး ၊စိတ္ ဓာတ္ လွ ေအာင္ မျပဳ ျပင္ တက္ ေသာ မိန္း ကေလး မ်ားစြာ လည္းရွိ ပါ  ၏ ။ ကၽြန္မ တုိ႕ ေက်ာင္းတက္ စဥ္ အေဆာင္ ေနတုန္းက အေဆာင္ သူ မိန္းကေလးေတြ ၊ေခ်ာ ပါ ၏ လွ ပါ ေပ၏။ ျဖဴ ျဖဴ သန္႕သန္႕ ေလးေတြ ႏွင့္ ၾကြက္ သိုက္ လုပ္ လုိ႕ ရေ လာက္ ေအာင္ ေပပြ ေန ေသာ ဖြထားေသာ အခန္းတြင္ သူ တုိ႕ ေနတာ ဟုတ္ ပါစ ဟု မထင္ရက္ စရာ မိန္းမပ်ိဳ မ်ားစြာ လည္း ယခု ေခတ္ တြင္ မ်ားစြာရွိ ပါ ၏ ။ အျပင္ ထြက္ လွ်င္  ေက်ာ့  ေကာ့ ေနေ အာင္ ထြက္ ျပီး ၊အိမ္ ထဲ တြင္  မထင္ရ ေလာက္ ေအာင္  ရႈပ္ယွက္ ခတ္ သိမ္းဆည္းေန တက္ ျခင္းမရွိ ေသာ ၊အိမ္ေထာင္မႈ႕ ထက္ အလွအပ ကုိ သာ ဂရုစိုက္ ထိန္းသိမ္းတက္ ေသာမိန္း မေခ်ာ တုိ႕ ၏ သဘာ ၀ ကုိ ဂ်ာ နယ္ ေက်ာ္ မမေလးက  ပီပီ ျပင္ ျပင္ ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ လံုး ထဲ ေပၚ လာေအာင္ ေရးဖြဲ႕ ထား၍  ဖတ္ရႈ႕ေတာ္ မူ ၾက ပါ ဦး  ။ (မႏွင္း)

လွျမတ္သက္မူ၏   နာမည္အရင္းမွာ  မလွမူျဖစ္သည္။   ေကာလိပ္ေက်ာင္းသို႕  ေရာက္သည့္ႏွစ္တြင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ မူမူ ဟုအမည္
တြင္ကာ  မူမူဟူ၍လူသိသူသိမ်ားခဲ့၏။   မယ္တကၠသိုလ္   အေရြးခံရသည့္  ႏွစ္၌  တုိင္းသိျပည္သိ  သတင္းစာထဲတြင္ပံုႏိွပ္စာလံုးႏွင့္နာမည္
ေဖာ္ျပ   ေၾကျငာအံ့ဆဲဆဲ  သတင္းေထာက္မ်ားကုိ  လွျမတ္္သက္မူဟူ၍  စိတ္တုိင္းက်နာမည္ရွည္ၾကီးျဖည္စြက္မွည့္ေပးလုိက္ေလ၏။

ထုိ႕ေၾကာင့္  မလွမူသည္  မူမူအျဖစ္မွ   လွျမတ္သက္မူျဖစ္လာရသည္။  လွျမတ္သက္မူဆုိေသာအမည္သည္မယ္တကၠသိုလ္အေရြးခံရသည့္ 
ႏွစ္၌တစ္ၾကိမ္၊ဘိလပ္ျပန္   ကုိဘေမာင္ႏွင့္   မဂၤလာေဆာင္စဥ္ကတစ္ၾကိမ္္ဤႏွစ္ၾကိမ္သာလွ်င္ပံုႏွိပ္စာလံုးႏွင့္အမည္တြင္လုိက္ရေလသည္။ ယခုေတာ့လည္းမစၥက္ဘေမာင္ျဖစ္ေနရ၏။မူမူသည္သံရံုးတစ္ခုမွေပးပုိ႕လုိက္ေသာဖိတ္စာကတ္ကုိခံုေပၚမွွဆြဲယူကာအိပ္ခ်င့္မေျပတစ္ေျပ
မ်က္လံုးျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္သည္။ ဖိတ္စာထဲ၌  မစၥတာႏွင့ ္မစၥက္ဘေမာ္ဟူ၍ပါရွိ၏။   ယဥ္္္္္ိေက်းမႈ႕အဖြဲ႔ႏွင့္  မိတ္ဆက္ေတြ႕ဆံုရန္  သံရံုးကဖိတ္ၾကားျခင္းေၾကာင့္   ဧည့္ခံပြဲ၌   ယဥ္ေက်းမႈကပြဲ   ကျပလိမ့္မည္   ဆုိ၍   သြားခ်င္စိတ္ေပၚလာေလသည္။ မူမူသည္ဖိတ္စာကတ္ကုိ  အေပၚသို႕ျပန္တင္လုိက္သည္ ။  လက္ေျမွက္၍      နာရီၾကည့္လုိက္သည္။  ညေနေလးနာရီ မထုိးေသး၍ေစာေသးသည္ ဟု မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္လွ်က္  ျပန္မွိန္းျပန္၏ ။  မူမူေဘးတြင္   ကုိဘေမာင္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ကုိဘေမာင္မွာေန႔လည္တစ္နာရီေလာက္ထမင္းစားျပီးတစ္ေရးအိပ္တက္၏။

ညေနငါးနာရီေလာက္ထမွ  အိပ္ေရး၀သြားသည္။   မူမူသည္    ကုိဘေမာင္   ႏွင့္ လက္ထပ္ျပီးေနာက္  နံနက္ထမင္းစားျပီး  ေက်ာခင္းရမွ
ေခါင္းမကုိက္တက္သူမို႕ ေန ကုန္ေနခမ္း အိပ္တက္ၾကသည့္  အက်င့္ျခင္းတူၾကေလသည္။   မူမူတုိ႕ လင္မယားမွာနတ္ဖတ္သည့္လင္မယား
ဟူလူေျပာမ်ားသည္။ အအိပ္စံုမက္သလို၊ အစားစံုမက္ရာ၌ လည္းနာမည္ရေလာက္ေအာင္ဖတ္မိၾက သည္။ ညစာထမင္းစားျပီးတင္းမတိမ္

တက္ျခင္းေၾကာင့္ ညတုိင္းဆုိသလုိပင္   အိမ္ကထြက္သည္။  တရုတ္ တန္းကုလားတန္းသို  ႕  တစ္ပတ္ေက်ာ့   မွ သာ ၀မ္းေအး သြားၾက

သည္။

ကုိဘေမာင္ ဘိလပ္မွျပန္ကာ  မူမူႏွင့္လက္ထပ္ျပီး ကတည္းက ပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္ လုပ္သူမဟုတ္ေပ။ လခစားအစိုးရ အလုပ္လုပ္္ရန္္ စိတ္ပ်က္  သည္ဟုအ ေၾကာင္းျပကာ   ေရွာင္သည္။   စက္မႈ႕လက္မႈ႕ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းၾကီးတစ္ခုေထာင္ရန္   မူမူ၏မိဘမ်ားက အရင္းအႏွီး

ထုတ္ေပးမစခ်င္သည္ ကုိပင္ ေခါင္းရႈပ္စရာ တာ၀န္ဟူ သေရြ႕တို႕ႏွင့္  လြတ္လြတ္ကင္းကင္း   ရွိေအာင္ျငင္းေလသည္။   ကုိဘေမာင္
လက္ထပ္ျပီး   ၀တ္လံုေတာ္ရ  ဆုိင္းဘုတ္ေလးကို  မဟာဗႏၶဳလလမ္း၌  သြားခ်ိတ္ထားလုိက္ကာ  ဆယ္ရက္ေနမွတစ္ရက္ေလာက ္ရံုးတက္
သူျဖစ္၏။  ကုိဘေမာင္မွာ  သားသမီးမရွိ၊  အိမ္ေထာင့္သက္တစ္ေလွ်ာက္လံုး   ပူပင္ ေၾကာင့္ၾက ကင္းသည္။  မူမူႏွင ့္လက္ထပ္ျပီး ေငြတုိး
ေခ်းစားေသာ ေယာကၡမတုိက္ေပၚတြင္   ရံုးတက္ခ်င္မွတက္ေသာ  အလုပ္ႏွင ့္ငါးႏွစ္ခန္႕ေအးေအးေဆးေဆးေနခဲ့ေလသည္။ ေယာတၡမမ်ား
ေသဆံုးကုန္၍  ခယ္မအိမ္ေထာင္စုႏွင့္ အတူတူ စုေနၾကရာ  မ်က္ႏွာပူေတာ့မွ   ေယာကၡမတုိက္ေပၚမွ  ဆင္းခဲ့ျပီး   ဦးေလးအိမ္သို႕ေျပာင္းေရႊ႕ လာခဲ့ၾကသည္။  ကုိဘေမာင္၏   ဦးေလး   အတြင္း၀င္ဦးဘေသာင္း   မွာ  သားမယားမရွိ   မုဆိုးဖုိၾကီးျဖစ္သည္။
ဦးဘေသာင္းအိမ္၌   အိပ္ခန္းတစ္ခန္္း   စိုးပုိင္ထားၾကေသာေၾကာင့္  အိမ္လခအတြက ္ပူပင္ေသာက ကင္းသည္။  ထမင္းစားခ်ိန္က်ေရာက္
ေနလွ်င္   အခန္းတခါးဖြင့္၍  စားပြဲ၌ ဆင္းစားၾကရန္  အဆင္သင့္ရွိေန၏ ။အ၀တ္စားအျခားအသံုးစားရိတ္မ်ားအတြက္ ေယာကၡမတုိက္ခန္း  လခ၀င္ေငြမ်ားမွန္မွန္ရွိေလသည္။ အတြင္း၀န္ဦးေသာင္း  အိမ္ေပၚ၌  ခရိးေ၀းမွေခတၱ တည္းခုိေနေသာ ဧည့္သည္အခ်ိဳးအတုိင္း ေန႕ရွိသ၍
ဧည့္သည္  လုပ္ေနၾကေလသည္။  အတြင္း၀န္ဦးဘေသာင္းမွာ   အိမ္ကပ္သူ မဟုတ္ေပ ။  ရံုးႏွင္ကလပ္ႏွင့္    အခ်ိန္ကုန္ေနသူျဖစ္သည္။

မူမူသည္ ျပန္မွိန္းရင္း   ညပြဲ၀တ္ရန္    ေသတၱာထဲမွ   ထမီမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္စိတ္ကူးလွ်က္ရွိသည္။       ယခုတေလာ  ညပြဲမ်ား၌     အနက္

ေခတ္စား၏။    ညပြဲတြင ္အမ်ားအားျဖင့္    မ်က္ႏွာျဖဴမမ်ား    အနက္၀တ္ဆင္လာၾကသည ္။ျမန္မာမ်ားလည္း   အနက္ေရာင  ္၀တ္ၾကကာ
ေခတ္စားေနေခ်သည္။ အခ်ိုဳ႕မွာ ထဘီအနက္၊အကၤ်ီ အနက္ ပါခ်ဴပ္၀တ္ေနၾကျပီ။ မူမူသည္အကၤ်ီ လုံခ်ည္ နက္၀တ္ခ်င္လွ်က္တစ္ခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ေအာင့္ေနရ သည္။   အနက္ထဲ၌     မည္းညစ္ညစ္ ျဖစ္သြားမည့္  ညိဳျပာေသာအသားေရ
ကို ငဲ့ေနရသည္။   ေသတၱာထဲ၌ရွိေသာ ထမီမ်ားအနက္ ကုလားျပည္မွ လူၾကံဳႏွင့္ မွာလုိက္္ေသာ ဆာရီိ အနက္ကုိေတာ့ စိတ္ပ်က္သည္။ ဆာရီထမီ အနက္မွာ ပြဲ အေပါင္းေပါင္းႏႊဲခဲ့ ျပီး၍   အထပ္ထပ္ ထပ္ေနေခ်ျပီ။ ေရႊခက္ေငြခက္မ်ားႏြယ္ထားေသာ အ၀ါႏုႏုေလးကုိ၀တ္ရန္ စိတ္ကူးၾကည့္ျပန္သည္။   သည္ထမီ မွာ မဂၤလာေဆာင္ပြဲထုိင္သာ ေရြး၀တ္ခဲ့သည္။  အၾကိမ္ အေရ အတြက  သိပ္မထပ္ေသးေပ။ ၀ါႏုႏုေလးကုိ ၀တ္သြားမည္  ဟု  စိတ္ကူးထားကာမွ ထမီေအာက္မွခံ၀တ္ရမည့္  အတြင္းခံပိတ္ထမီက    တေမွာင့္   ဝင္ေႏွာင့္ေနျပန္သည္။
မူမူသည္   အ၀တ္ေလွ်ာ္ရန္  သူ႕လက္ကေလးမ်ား     ပံုပ်က္သြားမွာ   စိုးပူသည္။   မူမူ၏    လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားမွာ ခံုေပၚ၌ခ်လုိက္လွ်င္   ေက်ာက္စရစ္ကေလးမ်ား ခံုေပၚတြင္ပံုခ်လုိက္က ထြက္လာမည့္အသံကဲ့သို႕ပင္ဂ်ေလာက္ဟုမည္သြားတက္ေလသည္။
လက္သည္းခြံမ်ားကုိ လက္ဆစ္ တစ္ ဆစ္ ခန္႕ ကာလ အတန္ ၾကာ ဇြဲ နပဲႏွင့္   အရွည္ၾကီးေမြးထားကာ    ေဆးနီရဲရဲၾကီးတိုးထားေလ သည္။

အတြင္းခံပိတ္ထဘီသည္    ေအာက္က   ခံ၀တ္ထားေသာ    အ၀တ္ျဖစ္၍     ျဖဴျဖဴမည္းမည္း    လူမျမင္ဟုခ်ဴပ္ထားကတည္းက  မေလွ်ာ္မဖြတ္ဘ ဲ၀တ္ခဲ့သည္မွာ ငါးလ ေလာက္ရွိေတာ့မည္။   တစ္ခါတုန္းက     ခုတင္ျခရင္းတြင္ ပိတ္ ထမီကုိ       ကြင္းလံုးကၽြတ္ ပံုခၽြတ္
ထားခဲ့စဥ္   ဘိလပ္ျပန္ကုိဘေမာင္ သည္ ညစ္ မည္းေနေသာ ပိတ္ထဘီကုိ     အ၀တ္ေဟာင္းတစ္ ခု အမွတ္ျဖင့္ေနာက္ပိတ္ဖိနပ္ ပြတ္သုတ္သြားျခင္းေၾကာင့္ ေဟာင္း ရာမွ ပုိညစ္သြားသည္။ မူမူသည္ ပ၀ါပါးကဲ့သို႕ခပ္ပါးပါးေရႊထဘီေပ်ာ့ေအာက္၌ ညစ္ထပ္ထပ္ ပိတ္ထဘီ ကုိ   ထပ္ခံစိတ္ကူးၾကည့္ရာတြင္     ၀ါႏုႏုေရႊထဘီမွာ     ခဲသားေရာင္ေျပာင္းသြားလွ်က္    ညိဳညစ္ညစ္ျဖစ္ကာအေဟာင္းႏွင့္တူေန ေလ
 သည္။ ခုေနထေလွ်ာ္ လည္းညပြဲအမီွေျခာက္ႏို္င္မည္မဟုတ္၍ ပိတ္ထဘီေဟာင္းႏွင့္ခံ၀တ္၍ ျဖစ္မည့္ထဘီမ်ားကုိေရြးခ်ယ္စိတ္ကူးရ သည္။ ဟုိတစ္ထည္လည္းမၾကိဳက္္္္္၊ သည္ တစ္ထည္လည္းေနရာမက် ၊   တစ္ထည္ျပီးတစ္ထည္ေရြးခ်ယ  ္စိတ္ကူးၾကည့္သည္ပင္လွ်င္ အေမာသား ၊တစ္ထည္စီတစ္ထည္စီ ေရြးရင္း ရင္ထဲ၌ၾကပ္ခ်င္သလုိလုိ ၊  ေခါင္းသည္ လည္းအံုတံုတံု ၊  နားထင္ထဲ   ေသြးေရာက္လာကာတစ္ ထည္မွ
 စိတ္ တုိင္းမက်ေခ်။   မူမူႏွင့္    ေက်ာခ်င္း ကပ္လွ်က္   တေခါေခါေဟာက္ေန ေသာ ကိုဘေမာင္၏အသံၾကီးမွာ  အာေခါင္တြင္ ကပ္၍လွ်ာလိပ္ေဟာက္ေနျခင္းေၾကာင့္   လတ္တေလာ   နားထင္ထဲေသြးေရာက္လာေသာေ၀ဒနာကိုတုိးလာေစသည္။   လွ်ာႏွင့္လိပ္
ထြက္ေနေသာ အျပင္းအထန္ေဟာက္သံၾကီးသည ္နားကိ်န္းလာသည္။ မူမူသည္  ကုိဘေမာင္၏ခါးကုိ တေတာင္ႏွင့္ သံုးေလးခ်က္
တြတ္ပစ္လုိက္သည္။ကုိဘေမာင္၏ေဟာက္သံသည္တုံ႕ဆုိင္းသြားသည္။  အင္….ဆုိေသာအသံၾကီးက ုိၾကာရွည္ဆြဲကာ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ညွစ္ထုတ္ ္္လွ်က္   ပက္လက္လွန္လုိက္သည္။ မၾကာခင္ေသာ  အခ်ိန္ကာလအပုိင္းအျခားအတြင္း  ကုိဘေမာင္သည္   တစ္ဖက္သို႔ျပန္ေစာင္းသြားကာ
ေဟာက္သံၾကီး  ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။   မူမူသည္   အိပ္ရာမွ  ေငါက္ခနဲ   ထလုိ္က္သည္။   ကုိဘေမာင္၏လက္ျပင္ၾကီးကုိလက္သီးႏွင့္
ထုပစ္ခဲ့ကာစိတ္ႏွင့္မာန္ႏွင့္ ခုတင္ေပၚမွဆင္းလုိက္ေလသည္။

 ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ အမႈန္႕မ်ားပတ္ျဖဴးထားသကဲ့သို႔ ဖံုေနေသာဖုန္မႈန္႕တုိ႕သည္ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ နင္းသြားေသာ ေျခရာေတြကုိ ပံုက်က်တသီၾကီးေဖၚျပၾကေလသည္။   မူမူသည္   ခုတင္ေျခရင္း ေရွ႕ မွန္တင္ခုံၾကီး၌ ရပ္ကာ  မွန္ထဲၾကည့္လုိက္သည္။    မွန္သားေပၚ၌
အကြက္မ်ား    အစက္မ်ားျဖင့္     ရႈပ္ေရာ     ေမွးမွိန္ေန သျဖင့္    အားမရ၍   မ်က္ႏွာႏွင့္မွန္ကပ္ကာ  အားျပဳၾကည့္ရေလသည္။ ေန႔လည္
တေရး၀၀ၾကီးအိပ္ထားေသာေၾကာင့္ မ်က္ခြံကေလးသည္မုိ႕ေနသည္အတြက္ေၾကာင့္ေက်နပ္သြားသည္။မ်က္ခြံအထက္ကမ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္မွာ
တင္ထားရသလုိတန္းသြယ္လ်က္ရွိ၏။  အရင္းတုတ္တုတ္။အဖ်ားသြယ္သြယ္၊အပါးမထူရွိေအာင္ဂရုစုိက္လ်က္ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ်ျပဳျပင္ေပးသည္။
မ်က္ခံုးကုိပံုက်မက်  စစ္ေဆးေနရင္း ေက်ာင္းေနဖက္ေမဂ်ာသက္ေဖကုိ သြားသတိရမိသည္။ ေမဂ်ာသက္ေဖမွာ ႏုိင္ငံျခားသြားမည္ျဖစ္၍ အကယ္၍ ညပြဲ ၌ဆုံမိိၾကလွ်င္မ်က္ေတာင္ေမြးၾကီးမ်ား အထက္သို႕ေကာ့မ တင္ ေပးႏုိင္ေသာကိရီယာတန္ဆာပလာမ်ားမွာလုိက္ဖို႕ရာသတိ ထားလုိက္ေလ သည္။

မူမူသည္ မွန္ေပါက္ထြက္မတက္ မ်က္ႏွာႏွင့္မွန္ အပ္ ထားလ်က္ ဆင္းက်ေန ေသာႏွာတံေလးကုိ သံုးေလးေခါက္ မွ် တည့္တည့္ေဘးေစာင္း
လုပ္ၾကည့္ေနသည္။ သံုးေလးခါက္စလံုးအားရႏွစ္သိမ့္သြားေလ၏။ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၌ အမည္မသိေသာသူမ်ားက ႏွာတံေပၚေပၚ ႏွင့့္
ဟု၀ိေသသအထူးအမွတ္အသားျပဳေျပာၾကကာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ မေမ့ ၊မွန္ၾကည္႔တုိင္း အမွတ္ရရရွိသည္။ေက်ာင္းထြက္မွအိမ္တြင္ေန႕ရွိသ၍ စားျပီး အိပ္ျပီးစားရွိေနရပံုပန္းပ်က္ကာ အလြန္ ဆူျဖိဳးေသာကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ၾကီးကုိနည္းနည္းေလးမွ စိတ္ တုိင္းမက် သည္ မွ တစ္ ပါး
ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္     လွေန ေသာ     မ်က္ႏွာ၏ အလွကုိ အားအထားဆံုးျဖစ္ ေပသည္။မူမူ၏အၾကည့္သည္ မ်က္ခံုး မ်က္လံုး၊ႏွာတံမွဆင္းလာခဲ့ကာ   ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္၀ဲေန ေလ၏။  မူမူသည ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ   စိမ္ေျပနေျပၾကည့္ေနရာက    ခုတင္ေဘး၌
ရွိေသာ     စားပြဲ ေပၚသို႔ဆတ္ခနဲ   လွည့္ၾကည့္ လုိက္သည္။     စားပြဲေပၚ၌ ကုိဘေမာင္၏    အမႈ႕ တြဲမ်ားမွာ အေန႕အေန႕ အရက္အရက္ ကအတုိင္း    ဖရိုဖရဲ ပံုယို္င္ လ်က္ရွိေန၏။ ကုိဘေမာင္၏      ေဆးလိပ္တုိမ်ားႏွင့္ျပာပံုမ်ားသည္ လည္း ျပန္႕က်ဲလ်က္ရွိေန၏ ။


မေန႕ အိပ္ရာ၀င္ ခါနီးစားထားၾကေသာ ေျမ ပဲေလွာ္ခြံမ်ားမွာ ခံုေပၚ၌ ပြမြလ်က္ မေန႕ ည က အတုိင္းပင္ ရွိသည္။ပုရြက္ဆိတ္မ်ားသည္ ေျမပဲခြံေတြထဲ၌   တေပ်ာ္တပါးၾကီး     အံုဖြဲ႕ေျပးလြားေနၾကရင္း    တစ္ေနရာ၌ရွိေသာ    ကြမ္းရာထုပ္ထဲသို႕ လမ္းမွားေရာက္သြားၾကရာမွ
တစီတတန္းၾကီးေျပးထြက္သြားၾကလ်က္  ႏႈတ္ခမ္းျပတ္သတ္ေန သည့္ ႏွီးခြက္စုတ္တင္ထားေသာေရတေကာင္းအုိးေပၚတြင္   ေၾကာင္လိမ္
ေလွခါးတက္ၾကသလို ေကြ႕ပတ္္ေျပးတက္ေန ၾကေလ သည္။ ေရခြက္ထဲ၌   တစ္၀က္ေခြေနေသာ စံပယ္ကံုးသည္္   ညိႈး၀ါေန ေသာတစ္ ၀က္ မွာ ေရ တေကာင္းေကာင္းေပၚသို႕   ၾကိဳးစတန္းလန္းႏွင့္    တြဲ ေလာင္းက် လ်က္ရွိသည္။

ဘားမားစတား၊  တုိင္းရင္းေမ၊   စံုေတာက္၀တၳဳ၊  ေဟာလီး၀ုဒ္ရုပ္ရွင္    စာေစာင္မ်ားမွာႏွစ္ႏွင့္   ခ်ီ၍ ခံုေပၚ၌ ဖုတ္လူး ေန ၾက သ တည္း။
မူမူသည္   စားပြဲေပၚ သို႕ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ   ခံုေပၚ၌    ျမင္မေကာင္းေအာင္   စုေပါင္းေနေသာ ဤအရာေတြ ကုိ မျမင္္ေလ သည္   ျမင္ေလ သည္ မဆုိႏုိင္။   မက္(စ္)ဖက္တာ   ကုမၼဏီမွလက္ေဆာင္  ေပးစားပြဲေပၚ၌    တင္ထားေသာရုပ္ရွင္မင္းသမီးဂ်က္နက္ေလး
၏ပံုကားကုိ    ကြင္းၾကည့္လုိက္ သည္။    ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲဆုိးထားေသာ ဂ်က္နက္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ စိုက္ျပီးၾကည့္လ်က္     သူ႕ႏႈတ္ခမ္း
ေလးႏွင့္ ဆင္ မ ဆင္ တူမတူ     မွန္ထဲ လွည့္ျပီး   ၾကည့္ေန သည္။   အေပၚႏႈတ္ခမ္းသည္ အလယ္၌ ခ်ိဳင့္ကာ အထက္သို႕ ခံုးမုိ႕ျပီးမွ က်
သြယ္ရူးလ်က္ေအာက္ႏႈတ္ ခမ္းသည္ ပြင့္ အာက် ေ ေသာ ႏွင္းဆီ ပန္းႏွင့္ တူရမည္ ျဖစ္ သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာမ်က္ႏွာပဲစိိိိတ္ တုိင္းက် သည္၊ မ်က္ႏွာပဲေက်နပ္ သည္။ သည္မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္မ်ိဳးသည္ ဘာ မွ အေရးထားစရာမ ဟုတ္ ၊ဘယ္လုိေနေနဘယ္လုိ၀တ္၀တ္ လွ သည္ေခ်ာသည္  ပင္ျဖစ္ရမည္ဟု   စိတ္ခ်ယံုၾကည္လုိက္သည္ ။

  မူမူသည္  မွန္၀ေအာင္ၾကည့္ျပီးေနာက္   နဖူးေပၚ၌    ေကာက္လိပ္က်ေနေသာ    ဆီႏွင့္မထိရသည့္ လႈိင္းဆံပင္ကုိ  ေကာက္သည္ထက္
ေကာက္လိပ္ေစရန္   ေရမခ်ိဳးခင္    ၀ါယာၾကိဳးႏွင့္     လိပ္ထားရန္ အတြက္ ၀ါယာၾကိဳးလုိက္ရွာေလ၏။  မွန္ခံုမွာ    ေရွးေရွးက    ပံုစံ
ဘဲဥပံုသ႑န္မွန္   တြင္   သစ္သားပန္းပြင့္မ်ားျဖင့္     ထြင္းကပ္ ထားသည္။     ဆြဲအံ     အေသးေလးႏွစ္ခု မွန္ေအာက္၌ ရွိ ၏။ ဆြဲအံေလး
ႏွစ္ခုုကုိဖြင့္ရွာရာတြင္ အထဲ၌ ပစၥည္းမားျပည့္က်ပ္ေန ေလ၏ ။ ျပည့္ေနေသာပစၥည္းမ်ားမွာ ဘာေတြ မ်ားက်က် နန မ မွတ္မိ။ တစ္ခါမွ လည္းမရွင္းၾကည့္ ။ ဤဘာေတြ မွန္းေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာႏုိင္ ေခ်။ ဓာတ္မီးခဲၾကိဳး၊၀ါယာ ၾကိဳးသာ အတြင္ ရွာ သည္။အထက္အံဆြဲ ငယ္ေလး  ႏွစ္ဖက္၌ မေတြ႕၍ ခံုေအာက္က  အံဆြဲ ၾကီးကုိ   ဆြဲဖြင့္လုိက္ သည္။   အံဆြံထံ၌    စိတ္ရွိ     လက္ရွိေမႊ ရွာပစ္ လုိက္ရာ၊
ကုိဘေမာင္၏   အေပၚအကၤ်ီ၊ရွပ္အက်ၤ ီ၊စြပ္ က်ယ္၊ပုဆိုး စေသာ အ၀တ္ အထည္မ်ားမွာ မူမူ၏ ပန္းေရာၾကိဳးသိုင္း ခံုျမင့္ဖိနပ္ ႏွင့္ ့့္္လိပ္ေထြးလံုးပတ္      ရႈပ္ ပြ    သြားေလသည္။      ေအာက္အံဆြဲကုိ     ဖြင့္ရွာျပန္သည္။  ခ်ည္ထဘီ၊  ပုိးထဘီ၊   ထဘီ တစ္ပတ္ရစ္ေတြ
ေတ ြထုိးသိပ္ထညိ့ထား၍   အံဆြဲႏွင့္ညပ္ေနသည ္။ အံဆြဲမွာ   ေတာ္ေတာ္ႏွင့္   ဖြင့္၍မရ  ။၊   အားထုတ္ျပီး   ေဆာင့္ဆြဲဖြင့္ေတာ့မွပြင့္ေတာ့
ေခၽြးက်လာသည ္။   ဆံပင္လိပ္ရန္    ၀ါယာၾကိဳး    အပူတျပင္း      လုိက္ရွာေတာ့မွ    အံဆြဲထဲ၌    ယခင္လကမသန္႕ရွင္းေသးေသာ
ထဘီမ်ား  မေလွ်ာ္္ရေသးဘဲ    ေခါက္ထုိး    ထည့္ထားတာ    ေတြ႕မိသည္  ။    တစ္ေန႕မွာဘဲ     တစ္ေန႕မွဘဲဟု ေလွ်ာ္ရန္ စိတ္မွတ္ ထားလုိက္သည္။


အံဆြဲ တစ္ခုလံုး ကုိေမႊဖြ ၾကည့္ေသာ္လည္း ၀ါယာၾကိဳးမေတြ႕ သျဖင့္ စိတ္ အုိက္ အုိက္ ႏွင့္ေဆာင့္ပိတ္ ပစ္ လုိက္သည္။မွန္တင္ခံုေပၚ၌ ရွိရွိ သမွ် ဘူးခြက္တုိ႕ ကုိ ဖြင့္ေမွာက္ ရွာ သည္ ။ ေရေမႊး၊  ေပါင္ဒါ၊  ေခါင္းလိမ္းဆီ ၊  မိတ္ကပ္ စေသာ၊           မက္(စ္) ဖက္ တာမ်ား    ခံုေပၚ၌
ရႈပ္ယွက္ခတ္သြားေတာ့မွ ၀ါယာၾကိဳး ဘယ္မွွာရွိမွန္းသိေလ သည္။  မူမူသည္ ေခါင္းအံုးေအာက္၌ ေျပးယူေလ သည္။ကုိဘေမာင္ သည္ ဒုန္းဒို္င္း အသံ ဗလံ မ်ားေၾကာင့္ ႏုိးသြားေလ သည္။ မူမူသည္၀ါယာၾကိဳးကုိယူရန္ေခါင္းအံုးကုိမဖယ္ပစ္လုိက္ရာ ကုိဘေမာင္၏မ်က္ႏွာေပၚသို႕ အုပ္က်သြားသည္။

" ေဟ့…. ဘာလုပ္ေန တာလဲကြ ''

ကုိဘေမာင္သည ္ မ်က္ႏွာေပၚက်လာေသာ   ေခါင္းအံုးကုိ    ေျခရင္းဘက္သို႕ပစ္လုိက္ျပီးေနာက္    အာေလးလွ်ာေလး         အသံၾကီးျဖင့္
ေမးလုိက္သည္။

" ထေလ ကုိရဲ႕…ငါးနာရီထုိးေတာ့မယ္၊ည ပါတီသြားရမွာ "

ကုိဘေမာင္အိပ္ေရးမ၀ေသးေခ် ။ ညေနေျခာက္နာရီ မွ ထ ကာ ေရ ခ်ိဳး အ၀တ္ လဲ လည္းမူမူကူိ သူ က ေစာင့္ရ အံုးမွာျမင္ေယာင္ေသး၍ မထပ ဲျပန္မွိန္း   အိပ္ျပန္ေလသည္။   မူမူသည္    ေရွ႕၌က်ေနရမည့္    လိႈင္္းဆံပင္ကုိ    ၀ါယာၾကိဳးႏွင့္ညွပ္၍ ပူးလိပ္လုိက္ကာ နဖူးထိပ္၌
ေကြးစုထားလုိက္ျပီးေနာက္ ဆံပင္ ကုိခပ္ျမင့္ျမင့္ဖီး၍ လိပ္ေခြ ထံုးထားလုိက္ေလ၏။ ေခါင္းျဖီးျပီး ၍အက်ၤ ီ မ်ားခၽြတ္ ကာ ထဘီရင္လ်ားေလ၏။    ေရမခ်ိုဳးဘဲ  ညပြဲ၀တ္သြားမည္ ့ အက်ၤ ီ   ထဘီမ်ားကုိ အသင့္ထုတ္ထားရန္   ရွိေသး၍    ခုတင္ေအာက္ကသားေရ
ေသတၱာၾကီးကုိ ဆြဲထုတ္ယူေလ သည္။  သားေရေသတၱာ  အဖံုးေပၚ၌    လက္တစ္လံုးေလာက္    ဖုန္တက္ေနပံုမွာ             ေပါင့္မုန္႔ေပၚ၌
ေထာပတ္ သုတ္ ထားသကဲ႕ သို႕ ရွိ၍ မဖြင့္ခင္ ၀ႈးခနဲမႈတ္ျပီးမွ ဖြင့္သည္။ ေအာက္ကခံ၀တ္ရ မည့္ပိတ္ထဘီ မည္းမည္းမေပးႏုိင္ မည့္ နီညိဳေရာင္      တရုတ္ဖဲ လံုခ်ည္ကုိ ဆြဲထုတ္ ယူလုိက္ သည ္။     နီညိဳေရာင္ လံုခ်ည္ႏွင့္   ၀တ္သြားမည့္ ႏုိင္လြန္ ပန္းေရာင္ အကၤ်ီလက္တုိ
လည္ပင္းေထာင္   ေကာ္လာကုတ္၌ ေခ်းမ်ား     ေပေန သည္။

မူမူသည္     အက်ၤ ီ ႏုိင္လြန္ ၀တ္ျပီး မေလွ်ာ္ဘ ဲျပန္ေခါက္ထားလုိက္လွ်င ္ျပန္႕ျပီးသားေၾကာင့္   ဘယ္ႏွစ္ ခါေခါက္မိေလသည္ကုိပင္ မမွတ္မိႏုိင္ေခ်။  ကုတ္က        ေခ်းေၾကာင္းၾကီးမ်ားျမင္မွပင္      ေလွ်ာ္ဖြတ္သင့္ျပီဟုယူဆသည္။   အက်ၤ ီ လက္ရွည္၀တ္ လွ်င္ပ၀ါခ်ထား
ရမွာေၾကာက္သည္။ ပ၀ါခ်လွွ်င္ အသက္ၾကီးရုပ္ ေဆာင္သည္ ဟု ထင္ထားသည္။ ညပြဲ ပဲမျမင္ပါဘူးဟုလည္ကုတ္ေခ်းေပ ႏုိင္လြန္လက္ျပတ္ အက်ၤ ီ တြင္ ၾကယ္ေစ့တပ္လုိက္ ေလသည္။      ေသတၱာထဲ၌    ေဘးၾကယ္ေစ့တပ္  ပံုက်က် ေဘာ္ လီ အက်ၤ ီကုိ ရွာမေတြ႕ ၍စိတ္ရႈပ္သြား
ျပန္သည္။ ႏုိင္လြန္   လက္ တုိ ႏွင  ့္ထဘီ ကုိ အိပ္ရာေပၚပစ္တင္    လုိက္ျပီးေနာက္ေသတၱာကုိ   ခုတင္ ေအာက္သို႕ျပန္တြန္းပို႕လုိက္သည္။
မွန္ခံုအနီး၌ထားေသာ    ဒိုဘီျခင္းမွာ   မေလွ်ာ္ရေသးေသာ      အ၀တ္မ်ားႏွင့္ေလွ်ာ္ျပီး သားမ်ား   ၊မီးပူ  မတုိက္ရ     မေခါက္ရေသးေသာ
အ၀တ္မ်ား     စုေပါင္းလံုးေထြး      သိပ္ထည့္ထားရာ     အ၀တ္ျခင္းျဖစ္၏ ။    ဒိုဘီျခင္းေဘး၌ ေဘးၾကယ္ေစ့တပ္ ဇာေဘာ္လ အ က်ၤ ီ ကို
ုိ အေဟာင္းေတြ႕မလား၊   ေလွ်ာ္ျပီးသားေတြ႕ မလာ း၊ မေသခ်ာ၍  ေခါင္းၾကီးၾကီးျဖင့္    တစ္ထည္ထည္ျပီး   တစ္ ထည္ ဆြဲဖြ ရွာေ နေလ၏။

ကုိဘေမာင္မွာ ထဘီႏွင  ့္မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ    ေရာေထြးေနလွ်င္ လည္း    ေျပာမည့္လူစားမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။   လူေအးမွတကယ့္လူေရခဲတံုးၾကီး
ျဖစ္သည္။ မၾကာေသးမီ က လသာေဆာင္ ၀ရံ တာ၌   မူမူ၏    ထဘီေရစိုတစ္ ထည္     လႊားလွမ္းထားရာ      အတြင္း၀န္အိမ္မ်က္ႏွာစာ
၀ရံတာ၌ ထဘီလွမ္းတာ   လူျမင္မေတာ္လြန္းျဖင့္    ကုိယ္တုိင္ရုပ္လွ်က္    ခုတင္ေျခရင္း၌  ေျပာင္းလွမ္းေပးလုိက္၏။   တံျမက္စည္းမကုိင္ခ်င္ေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ႏွင့္ လက္ထပ္ျပီးသည္႕ေနာက္၌      အိမ္ထဲ၌ ဖုတ္ထ၍ ဖုတ္ထူထူ သဲတရွပ္ရွပ္ျဖ င့္
ေနသားက်ေန၏ ။


ဦးေလးအိမ္သို႕ ေျပာင္းခဲ့ျပီးေနာက္     ဖုတ္တေသာေသာ      တက္ေနေသာအခန္းကုိ   ဦးေလးျမင္မွာ   စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္   အခန္းတံခါးေစာင့္ပိတ္ရာ၌ မေပါ့မေလ်ာ့   ဂရုစုိက္သည္  ။ကုိဘေမာင္ သည္     မယ္တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရ   မိန္းမ ေခ်ာမိန္းမလွ ရခဲ့ျပီးသည့္
ေနာက္  အိမ္ေထာင္ေရး႑ ၌ သူ၏ စိတ္ၾကိဳက္သည္ ျပီးဆံုးတုိင္သြား၏ ။ မူမူမွာမူ    ကုိဘေမာင္အား   သူ၏       အလွဘြဲ႕ေပးအပ္ျခင္း
ျဖင ့့္္အိမ္ေထာင္ေရးတြင္    တာ၀န္ဆံုးခန္းတုိင္    ထားေလ သည္။


မူမူသည္ အ၀တ္ျခင္းထဲ၌ ေဘးၾကယ္ေစ့တပ္ ေဘာ္လီကုိရွာရာ၌    ေလွ်ာ္ျပီးသားေတြ႕သည္။    ေဘာ္လီအကၤ်ီ ီီမွာမီးပူမတုိက္ရေသးသျဖင့္
တြန္႔ေၾကေနေလသည္။  အကၤ် ီကုိ    ေမြ႕ရာေပၚ၌    ျဖန္႔ကာ      တြန္႔ေၾကေသာေနရာမ်ား၌   လက္ဖေနာင့္ႏွင့္    ဖိပြတ္ တုိက္ျဖန႔္ သည္။ ေဘာ္လီ  လက္ၾကိဳး ေသးေသးေလးမွာမျပန္႕လွ၍    ဆြဲ ေျဖာင့္ကာ  ေဆးဆုိးထားေသာ လက္မ လက္သည္းခြံရွည္ၾကီးျဖင္ ၾကိဳးစျပန္႕ေအာင္     ဆြဲျခစ္ျဖန္႕ ေပးသည္။ သံုးေလးၾကိမ္ လက္သည္း  ႏွင့္ ျခစ္စြဲရေသးသည။္    ေဘာ္လီၾကိဳးသည္ အရင္းမွၾကိဳးစာျပဳတ္ထြက္ သြားသည္။


အဲဒါမွ ခက္သည ္။   မူမူ၌     အပ္ႏွင့္အပ္ခ်ည္လံုးမ်ား    အဆင္သင့္မရွိေခ်။   အိမ္၌      အပ္ခ်ည္လံုးမရွိမွန္းသိ၍ျပဳတ္ထြက္   သြားေသာ
 ေဘာ္ လီ လက္ၾကိဳး ကို ခ်ိတ္ကေလးႏွင့္တြဲခ်ိတ္ ၀တ္သြားရန္ျပီး  စလြယ္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ သည္။ခ်ိတ္ရွိမည့္ေနရာကုိသိပ္မစဥ္းစားရေခ်။
ဘယ္ မွာရွိမွန္းေခါင္းထဲ ဒက္ခနဲ၀င္ လာသည္။ ခုတင္၌ ေထာင္ထားေသာဇာျခင္ေထာင္ ၾကီးျပဲေန၍ ျပဲသည့္ေနရာကုိစုလံုးျပီး ခ်ိတ္ကေလးနဲ႕တြယ္ ထားေလရာ       ထုိခ်ိတ္ က ုိျဖဳတ္ယူရန္ ခုတင္မွ ျခင္ ေထာင္စ ကုိ ဆြဲခ်လုိက္ ေလ၏ ။

တစ္ေရးျပန္ေမွးအိပ္ေနေသာကုိဘေမာင္သည့္ခင္ေထာင္စႏွင့္မ်က္နွာခတ္သြားျပန္သျဖင့္ႏုိးသြားျပန္သည္။

" ဘာေတြလုပ္ေန တာလဲကြ"

မူမူသည္  ျခင္ေထာင္ထဲကုိ၀င္ကာ  ကုိဘေမာင္ကုိ ေက်ာေပးလွ်က္ ခ်ိတ္ျဖဳတ္ယူရင္းျခင္ေထာင္ထဲ မ်က္ႏွာ၀င္ လာေသာ ကုိ ဘေမာင္ ကုိ လွည့္မ ၾကည့္အားဘဲ-

" ကတဲမွဘဲ၊ မထေသးဘူးလား " ဟု စိတ္မရွည္သံျဖင့္ေမး၏။

ျခင္ေထာင္က ုိျပန္ မတင္ ေတာ့ဘဲ    အိပ္ရာေပၚမ    ွထဘီအကၤ်ီမ်ားက ုိျခင္ေထာင္အျပင္ဘက္သို႕   ထုတ္ယူခဲ့လွ်က္ ဒိုဘီျခင္းေပၚ၌ ပုံခ်မလို ျပဳျပီးမွ သတိရ၍     မခ်ခင္      ဖုတ္ကုိတအား     မႈတ္ပစ္လုိက္သည္။    ဇာေဘာ္လီၾကိဳး၌ ခ်ိတ္ကေလးတြယ္တက္ျပီးေနာက္
ေရခ်ိဳးခန္းသို႕    ေျပး၀င္သြားေလသည္။   ကုိဘေမာင္သည ္ျပန္မွိန္းေနရင္း   ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွမူမူ၏ေတးသံက ုိၾကားရေလသည္။ေရခ်ိဴးရင္း
အသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္    ေမးရုိက္ကာ     ဆုိေနေသာ     ေတးသံသည္     ျမန္မာသီခ်င္းမဟုတ္ေပ။"လံဒန္တံတား"ေခၚ     အဂၤလိပ္သီခ်င္းျဖစ္သည္။
မူမူသည္     အဂၤလိပ္သီခ်င္းမွ    ဆုိခ်င္သည္။   အဂၤလိပ္ အက လည္း      ေက်ာင္းထြက္မွ က တက္ေအာင္သင္ထားသည္။ ကပြဲသြားလွ်င္
ကုိဘေမာင္မွာ    ငုတ္တုတ္ၾကီး    ထုိင္ၾကည္ေနသည္။    မူူမူသည္  လူတစ္ေယာက္ႏွင့္တြဲကေနတုန္း      ငုတ္တုတ္ၾကီးထုိင္လွ်က္ သမ္းေ၀ေနတက္ေသာ ကုိဘေမာင္ကို   ေမ့ေလ်ာ့ေနတက္သည္။  ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၌    အဂၤလိပ္သီခ်င္းမ်ား     သံ၀ဲ    သံတုန္    သံုးေလးပိုဒ္
သီခ်င္းဆုိျပီးလွ်င္ေရခ်ိဳးျခင္းကိစၥျပီးသြားေလ၏ ။

ညေန    ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္တြင္      မူမူ၏မ်က္ႏွာသည္      ပန္းေသြးေရာင္တက္လာေလျပီ။   မ်က္ခံုးတို႕သည္   မည္းသြယ္ေနေခ်ျပီ။
ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္  အဂၤလိိပ္ ရုပ္ရွင္မီးသမီး     ဂ်က္နက္ေလးႏႈတ္ခမ္းကဲ့သို႕  တစ္ပံုစံ တည္း ရဲနီသြားေခ်ျပၤီ ။  လိႈင္းဆံယဥ္ တုိ႕သည္
နဖူးေပၚ၌   တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြး    က်လာၾက သည္။ မွန္ခံုတုိင္၌  ညွပ္သြင္းထားေသာကတၱီပါ ပန္းပြင့္နီနီၾကီး ့ျဖဳတ္ယူလွ်က္ဆံထုံးေဘး၌
ပန္ လုိက္ေလ၏ ။ ကုိဘေမာင္သည္ မူမူသနပ္ခါးလိမ္းျပီးစ၌ အိပ္ရာ၌ထကာ ေရခ်ိဳးခန္းသို႕၀င္သြားသည္။ မူမူအ၀တ္စားလဲေန တုန္းေအာက္ထပ္သို႕ ေရာက္သြားေခ်ျပီ။   ကုိဘေမာင္သည္    အေပၚအကၤ်ီအျဖဴ၊     ခဲေရာင္ဘန္ေကာက္ လံုခ်ည္၀တ္္ဆင္ခဲ့လွ်က္ မူမူကုိ
ထုိင္ေစာင့္ရင္း    စားပြဲမွ     သတင္းစာ ကုိ ဆြဲဖတ္ေန ေလ၏။

သံရုံးေရွ႕၌ လမ္းႏွစ္ဖက္တြင္ကားမ်ားပိတ္ရပ္လွ်က္ရွိေန၏ ။သံရံုးအ၀၌ကားၾကီးမ်ားမ်ားေတြ႕ လုိက္ရ၍ " ေတာ္ေတာ္လူစံုမယ့္ပြဲ" ဟုမူမူက ေျပာလုိက္သည္။  သံရံုးထဲ၌ ကား၀င္၍   လူစုမိၾကလွ်င္     ေစာင့္ရပ္ၾကိဳေနေသာ သံတမန္ႏွင္ သံတမန္ ကေတာ္တုိ ့က ဧည့္သည္တုိ႕ အား   တစ္ဦးစီ    လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္    ေလ၏ ။ အ၀င္၀ႏွင့့္္မလွမ္းမကမ္း ရွိ    ျမက္ခင္းၾကီးေပၚ၌      လူအုပ္ၾကီးကုိေတြ႕ရသည္။လူအုပ္ၾကီးမွာ    ၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ား    ၀တ္ဆင္လာၾက လွ်က္ ကုိယ့္အစုႏွင့္   ကုိယ္ မတ္တက္ မတ္ တက္ျဖင့္၀ို္င္းဖြဲ႕ရပ္ေနၾက သည္။လူအုပ္ထဲ၌     အျဖဴေရာင္၀တ္ဆင္ထားေသာ    ဘြိဳင္ကုလားမ်ားသည္    ဘိလပ္ရည္ခြက္မ်ား၊      အရက္ခြက္မ်ား   ဗန္းေပၚတင္လွ်က္ၾကိဳက္ရာ     ခြက္ကုိ     လွမ္းယူေသာက္ၾကရန္      ေစာင့္ရပ္ကမ္းေနၾက၏ ။   မူမူသည္    ေဒါက္ျမင့္ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ေပၚေအာင္ထဘီစကုိပင္႔ဆြဲကာ အေမရိကန္ထဲက    မာရီလင္မြန္ရုိး      ေလွွ်ာက္ပံုမ်ိဳးတုိင္း လိမ္ဖယ္   လိမ္ဖယ္     ေလွ်ာက္ လာခဲ့၏ ။

အင္ဒိုနီးရွား     သံဲအရာရွိက ေတာ္ သည္      ပါတိတ္ဆင္ ထဘီ၀တ္လွ်က္    ေငြခ်ည္ထုိး    ဇာပု၀ါလက္လက္  စိမ္းစိမ္းကေလးကုို ေက်ာ၌
သိုင္းပတ္ခ်ထားေလ၏။ အင္ဒိုနီးရွားသံအရာရွိကေတာ္နား၌ ပါကစၥတန္ သံအ ရာရွိကေတာ္ရပ္ေနသည္။ပ ါကစၥတန္သံအရာရွိကေတာ္ မွာ အရြယ္သိပ္ မၾကီးေသ။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသမီး၀တ္စံု ဆာရီ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ ထားသည္။ ပါကစၥတန္သံအရာရွိကေတာ္အနီး ဆုိဗီယက္ အမ်ိဳးသမီးသံုးေလးဦးရပ္ ေနသည္သူတို႕သည္  ။   ပါးနီ  ႏႈတ္ခမ္းနီျဖင့္လွပေသာ   ဂါ၀န္ရွည္ၾကီးမ်ား    ၀တ္ထားကာ   အိႏၵိယေရႊခ်ည္ထုိး
ဆာရီပု၀ါ   မ်ားျခံဳထားၾကသည္။

မူမူသည္၌   ၎တုိ႕ ၀ို္င္းတြင္ရပ္ မည္ ဟုၾကံျပီးမွ တစ္၀ိုင္းသို႕မ်က္စိေရာက္သြားသည္ ။    ျဗိတိလွ်သံရံုး၊   ျပင္သစ္၊  အေမရိကန္၊ၾသစေၾတးလီးယားစေသာ  မ်က္ႏွာျဖူ အရာ၇ွိကေတာ္မ်ား၏    ၀ုိင္းျဖစ္ သည္။    မ်က္ႏွာျဖဴ ကေတာ္မ်ား၀ို္င္း၌ အေမရိကန္သံရံုးမွ  အသိ ကုိ ျမင္ လုိက္ သည္။မူမူ၏အသိ မ်က္ႏွာျဖဴ မ သည္   ျဖဴေဖြးေသာရင္ ညြန္႕ တစ္ ခုလံုးေဖာ္ ထားလွ်က္ ပုလဲကပ္ဆြဲထားသည္ ။  ဂါ၀န္ အနက္ အရွည္ ၾကီး မွာ မ်က္ ခင္းေပၚ၌ ၀ဲေန သည္။မူမူ႕ ကုိလွမ္းျပံဳးလုိက္သည္။ ဆံပင္ အလိပ္မ်ားငယ္ထိပ္၌ အမုိကမို႔ ေခြလွ်က္ ေရႊၾကိဳးမွ်င္မွ်င္ လည္းွဆြဲ ထားကာ ဂါ ၀န္ရွ်ည္ အျဖဴ ၊ပိုးလက္စြပ္ အိပ္ အနက္ ျဖင္သူတုိ႕၀ို္င္းထဲတြင္ အရပ္ အရွည္ဆံုျပင္သစ္အမ်ိဳးသမီးသည္ရာသီဥတုအေၾကာင္းကုိေျပာျပေနေလ၏။

မူမူသည္ သူတို႕၀ို္င္း ထဲ ၀င္ရပ္ လုိက္၏။ဦးဘေမာင္ မွာ အသိမ်ားႏွင့္ေတြဆံုရန္ ေသာက္ ၀ို္င္းမ်ား၌ လုိက္ရွာေန သည္။မူမူသည္ ၀ို္င္းထဲ ၀င္ ရပ္မိလွ်င္မ်က္ႏွာျဖဴအမ်ိဳးသမီးအားလံုးႏွင့္ လက္ဆြဲႏႈတ္ ဆက္ လုိက္ သည္။ႏႈတ္ဆက္ ျပီးရာသီ ဥတုအေၾကာင္းပဲ လုိက္ေရာေျပာ၏။စ ကား
ေျပာေနရင္း  ေဘးခ်င္းကပ္ ၀ုိင္းမွ ့ျမန္ မာအမ်ိဳးသ မီး မ်ားဆီ သို႕ လွမ္းၾကည့္ေလ သည္။     မီးေရာင္ထဲ၀ယ ္ျမန္မာအမ်ိုးသမီး၀ို္င္းမွ ပု၀ါ
ေရာင္ စံုျဖင့္ ကၠေျႏၵေရ ရရ ေတြ႕ ရ ၍  ပ၀ါမခ်ဘဲ လက္ တုိအကၤ် ီိ ႏွင့္ လာခဲ့တာ သိပ္ မေကာင္းလွ ဟု စဥ္းစားမိသည္။လူအုပ္ ထဲ၌ ေက်ာင္းေန ဘက္ မင္းၾကီး ကေ တာ္ ကုိ ျမင္ လုိက္ ၏။ မူမူသည္ လွမ္းျပံး လုိက္ သည္။မူမူသည္ ရွမ္ူျပည္ နယ္ ၊ကေ လာ၊ေ တာင္ ၾကီးျမိဳ႕မ်ား၏ ရာ သီ ဥ တုအေၾကာင္းကုိဘုိသံပါပါ    တရႊတ္ရႊတ္ ေျပာရင္းဘြိဳင္ ကုလား လာေပးေသာ ဗန္းထဲမွ ၀ိုင္ ခြက္ ကေလးကုိ လွမ္းယူ ကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့ လုိက္ ေလ သည္။

သံရံု၀င္းထဲသို႕ ကားၾကီးမ်ားတစ္ စီးျပီးတစ္ စီး၀င္ လာၾက ျပီး ကားထဲ မွဖိတ္ အန္ က် လာ ေသာ ၀ါ ႏုႏု ေရႊ စက္ ထဘီ ေလးကုိ ၾက ည့္ရင္း ဂြ တုိက္လာေသာ အတြင္းခံ ထဘီ ညစ္ ကုိ သ တိရ မိ သည္။ကုိဘေမာင္မွာ ဘယ္၀ိုင္းတြင္ ရွိေန မ ည္ မသိ။ ႏုိင္ငံျခားသြားမည့္ ေမဂ်ာသက္ေဖ ကုိ လူအုပ္ထဲ၌ ေတြ႕ လုိ႕ ေတြ႔ ျငားရွာၾကည့္ေသးသည္။ မေတာ္ တဆေခ်ာင္းမ်ား ဆုိး လာလွ်င္ အခက္ ဟု က်ိတ္ေတြးပူပန္ကာ ၀ိုင္ခြက္  ကုိေမွာက္ခ် လုိက္ ျပီးေနာက္ ဗန္း ထဲသို႕ ထည္႕ေပးလုိက္ ေလ သည္။ အဂၤ လိပ္စကားေျပာ၍ အားရမွ ေက်ာင္းေန ဘက္ မင္းၾကီးကေတာ္ ၀ုိင္းသို႕ ကူး သြားေသည္။  မူမူ၀င္ ရပ္ လိုက္ လွ်င္ မင္းၾကီး ကေတာ္ သည္ ၀င္းမင္းသန္း  အေမရိကအျပန္ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ ကေတာ္ အတြက္ လက္ေဆာင္ .ယူ လာေသာ အႏြးပု၀ါ ျဖဴ ၾကီးလွပေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴး ေျပာေနသံ ကုိ နားစြန္နားဖ်ားၾကားလုိက္ သည္။

မူမူမွာေဟာလီး၀ုဒ္ က အေမရိကန္ ဇာတ္ လုိက္ ျဖစ္ခ်င္ ေန သည္။ ခရမ္းေရာင္လြင္ျပင္ ကားအတြက္ ဂရယ္ဂရီပက္မင္းသားႏွင့္ တြဲရန္ ္ရုပ္ရွင္မင္းသမီး     ေလွ်ာက္ခ်င္ေနသည္မွာ    တပုိင္းေသေနသည္ ။   မင္းၾကီးကေတာ္ သည္ မူမူကုိ ၀တ္လံုေတာ္ရ မစၥက္ ဘေမာင္ ကေတာ္ ဟုအားလံုးႏွင့္မိတ္ ဆက္ေပးသည္။မူမူမွာပု၀ါ မခ် ခဲ့ မိ၍၀ုိင္းထဲတြင္ ရိႈးတုိ းရွန္႕ တန္႕ျဖစ္ေနသည္။မင္းၾကီးကေတာ္ႏွင့္စကားေကာင္းေန သည့္အတြက္ မူ႕မူ႕ ေနာက္မေက်ာခ်င္းခုိင္းရပ္ေနေသာအေဒၚၾကီးတစ္ ေယာက္ က ပုခံုးလာကုိင္ လိုက္သည္။မူမူသည္ လွည့္ၾကည့္ ကာျပံဳးလွ်က္ " အန္တီမာရဲ႕ေနာ္ " ဟုႏႈတ္ဆက္ျပီးအန္တီ၀ုိုင္းထဲ သို႕ ကုိယ္လွည့္၀င္သြားသည္။" မူမူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ ရပ္ ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ သူ႕ ေဘးရွိ၀ိသာခါအမ်ိဳး သမီးၾကီး တစ္ ဦးအား စိတ္ ထက္သန္စြာ သူ႕ စကားကုိ ေျပာလွ်က္ရွိေန သည္။ မ်က ္စိ ထဲမွာ အျမင္ ကုိ မေတာ္ ပါ ဘူး ေဒၚေဒၚရယ္ ကၽြန္ မျဖင့္လူအမ်ားသြားလာေန တဲ့ ရံုးေတြ၊မီးရ ထားေတြ ။သေဘၤာ ေတြေပၚ မွာအိမ္သာေတြေဆးေၾကာာတဲ႕ အလုပ္ နဲ႕တံျမက္ စည္းလွည္းတဲ့ အလုပ္ကုိ       အမ်ိုဳးသမီး
အလုပ္သမားနဲ႕စုျပီး   လုုိက္ေဆးလွည္းခ်င္တာပဲ။  လမ္းတံျမက္စည္းလွည္း၊အိမ္သာေတြေဆးတဲ့အလုပ္ကုိအမ်ိဳးသမီးေတြပဲလုပ္ ဖို႕ ေကာင္းတယ္ " မူမူသည္ သူ႕ေရွ႕က အမ်ိုဳးသမီးေျပာ ေသာ စကားကုိနားေထာင္ ရင္းလူမ်ိဳးတစ္ရာ႕ တစ္ပါး သြားေန ေသာ မိလႅာ အိမ္ သာ မ်ိဳးမ်ားလုိက္ ေဆးခ်င္ သည္ ဆုိေသာအမ်ိဳးသ မီး ကုိဘယ္ သူမ်ား ပါလိမ့္ဟု ရြံ ရြံ ရွာရွာ စိုက္ၾကည့္သည္။အမ်ိဳးသမီးကုိယ္ႏိႈက္ ေခတ္ဆန္ဆန္္ ဖတ္ရွင္ က်က် ဖိတ္ဖိတ္ လက္လက္ ၀တ္ ဆင္ ထားလွ်က္ သန္႔ ျပန္႕ ေသာအဂၤါ ရုပ္ ရွိ၍ သူ႕ရုပ္ မွ သူ အားမနာသူ႕ စိတ္ နွယ္ ေအာက္ တန္းက် လုိက္ တာဟု အေတာ္ အထင္ အျမင္ ေသးသြားသည္။

မတ္တက္ မတ္တက္ ႏွင့္စုေ၀းလွ်က္ ရွိၾကေသာ လူအုပ္ ၾကီးသည္ ကပြဲ ျပ မည္႕ေနရာသို႔ ေရြ႕ လ်ားသြားၾက သည္။ပြဲခင္းေရွ႕ ဆံုး၌ ၾကိမ္ ကို လား ထုိင္မ်ားခ်ခင္းလွ်က္၀န္ၾကီးမ်ားႏွင့္၀န္ၾကီးကေတာ္မ်ားထုိင္ ၾက သည္။ေနာက္ တန္းတြင္ ဆန္းကဖီး ထင္ ရႈးကုလားထုိင္ ေလးမ်ားတန္းစီခင္းထားေလ သည္။မူမူ သည္ ပြဲ ခင္းသို႕ လူအုပ္ႏွင့္ေရာ၍ ေလွ်ာက္ လုိက္ေလသည္။ယဥ္ေက်းမႈ႕ အဖြဲ႕မွ ပြဲ ဦးထြက္ တူရိယာမ်ိဳးစံုတီးမႈတ္ျပသည္။တေယာသံမွာစီမည္လွ်က္သာယာညက္ေညာင္းလွသည္။မူမူသည္ႏိုင္ငံျခားတီးမႈတ္သံဆုိ၍ ေရာ့အင္ရိုး အသံမ်ိဳး သာ နားထဲစြဲလွ်က္ အျခား တီးမႈတ္သံမ်ိဳးက နားေသာ တမခံယူ တက္ေခ်။လူမ်ားစု ေတာအက တစ္မ်ိဳး မွာ မ်က္စိ ေနာက္ ေန သည္။ ကေခ် သည္ တုိ႕ ၏ အ၀တ္အစားသည္ အေမရိကန္ ဘဲ ေလး ကပြဲ ေလာက္ မခမ္းနားဘူး ဟုေအာက္ေမ့သည္။ယဥ္ေက်းမႈ႕ အဖြဲ႔ မွ ျဖဳန္းခနဲျမန္မာသီ ခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေကာက္တီးလုိက္သည္။မူမူသည္တီး၀ိုင္းမွ ျမန္မာသီခ်င္းက်က်နန တီးျပေနၾကပံုကုိ အံ့အားသင့္သြားသည္။ အဆုိ ပါ လွ်င္ ပုိမုိ၍ ျမိဳင္ဆုိင္၍ စည္ ကားဖြယ္ရာရွိမည္ဟု တုိးတိုးလိုက္ဆုိ ေပးမိသည္။ျမန္ မာသီခ်င္းျပီးွဆံုး၍ မူမူ သည္အမ်ားႏွင့္ေရာကာ စိတ္ ေရာကုိယ္ပါလက္ခုပ္တီးလုိက္မိရာ ေနာက္ေက်ာတြင္ ခ်ိတ္ႏွင့္တြယ္ခဲ့ေသာ ေဘာလီအကၤ် ီ မွၾကိဳးသည္ ျပဳတ္ ထြက္ သြားေလ သည္။


ေစာေစာက ေျမပဲ စားေလွာ္ ပင္ မစား၀ံ့ဘဲေခ်ာင္းမ ဆုိးေအာင္ တစ္ခ်ိန္လံုးသတိထားေနကာမွ လက္ ခုပ္တီးလုိက္မိ၍ျပဳတ္မေအာင္ခ်ိတ္က
ျပဳတ္ရ ေသးသည္။မူမူသည္ထိတ္ခနဲ ျဖစ္ ကာ အမွတ္တမဲ့အကၤ်ီ ထဲ လက္သြင္း၍ေဘာ္လီၾကိဳး ကို က ပ်ာက ယာ ေရွ႕ သို႕ ဆြဲ ခ် ယူလုိက္သည္။ခ်ိတ္ တြဲ ေလာင္းႏွင့္ပါ လာေသာ ၾကိဳးစ မွာ လက္ျပင္ ကုိ ဆြဲျခစ္ပါလာ၍ပခံုးတြန္႕သြားေလ သည္။ၾကိဳးျပ တ္ထြက္သြားေသာ ဘက္မွ အကၤ် ီ သည္္အထိန္းမရွိေအာက္ သို႕ ေလွ်ာက် သြားရာရင္ တစ္ ပုိင္းေပၚေန ေလ သည္။မူမူသည္ ရင္ တလွပ္ျဖစ္ ေန ၏။ခ်ကိခ်င္း မ်က္လံုးေတြျပာလာသည္။  ၾကိဳးကုိေက်ာ၌     ျပန္ခ်ိတ္ရန္မျဖစ္ႏိုင္သျဖင  ့္မသိမသာရင္ကုိ    ငံု႕ၾကည့္လွ်က္  ေခါင္းၾကီးလာ၏။ကေခ်သည္္
ကေလးမ်ားလုိက္ကာေနာက္မွေျပးထြက္လာ၍မီးမွိ္လုိက္မွပင္ေရွ႕ သို႕ဆြဲခ်လုိိိက္ေသာ   ၾကိဳးစဖ်ားမွ  ခ်ိတ္ကုိ      စမ္းျဖဳတ္ယူလုိက္သည္။
ၾကိဳးစကုိလံုးေထြး၍ကဗ်ာကယာ ရင္ထဲ သို႕ ထုိးသြင္းထည့္လုိက္ သည္။

မူမူမွာ ေနာက္ထပ္ လက္ ခုပ္မတီးရဲေတာ့ေခ်။ အၾကီးအက်ယ္    စိတ္အုိက္ ကာ အေနရအထုိင္ ရ က်ပ္လွ်က္ဘာေတြ ကဆုိေနခ်င္မွန္းမသိေလာက္ ေအာင္ ကုိ  ပင္စိတ္ပ်က္ ေနသည္။   မူမူသည္   အသက္ပင္ ျပင္းျပင္း    မရႈရဲေတာ့ဘဲ ေခၽြးက်လာသည္။
ပု၀ါမခ်ခဲ႕မိ သည့္အတြက္ ေနာင္ တၾကီးစြာျဖစ္ မိသည္။   ပု၀ါ သာခ်ခဲ႕လွ်င္   ရင္ဘတ္လူမျမင္ေအာင္ ဖံုးေပးႏုိင္ သည္။  ဆူညံေနေသာ
ေတးသံတို႕သည ္မူမူ က ုိ၀ိုင္းေလွာင္ေနၾက သည္။   မူမူမွာ    စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားလာသည္ ။      ကေခ်သည္ေလးတုိ႕ခုန္လုိက္ေပါက္လုိက္
သည္ကုိရဲရဲ မၾကည့္ရဲရွာ။ေနာက္ထပ္ၾကိဳးမ်ားထပ္ျပဳတ္သြားဦးမလားဟုအလိုလုိစိတ္ထဲ၌ မလံုႏုိင္ ေအာင္ ျဖစ္ ေန သည္။မူမူ သည္ စိတ္မလံု၍ ရင္ ဘတ္ ကုမသိမသာငံု႕ ၾကည့္ျပန္ သည္။ တေစၦ သူရဲျမင္ ရ သကဲ့သို႕ ေက်ာထဲ၌ စိမ့္တက္လ်က္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားေအးစက္သြားေလ သည္။ မူမူ၏စိတ္ သည္ တစ္ခ်ိန္လံုးအင္မတန္မွ ပင္ ပန္းဆင္းရဲလ်က္ ရွိေန သည္။ ပြဲအျပီးထၾက၍လူေတြျမင္ေတာ့မွာမေတြး၀ံ့ ၊လိႈက္ဖုိေနရွာေပ သည္။

" ငါ့အျပစ္ …ငါ့ အျပစ္ ၊အပ္နဲ႕အပ္ခ်ည္သာ  အိမ္မွာေဆာင္ထားရင   ္ဒီလုိျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ။ ငါကုိက    အင္မတန္ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏိုင္ပါတယ္၊
ဘာမဆို ျပီးလြယ္ေစေၾကာင္း     လုပ္လုိက္ခ်င္ တာခ်ည္းပ ဲ၊လုပ္ဦးေလ ..လုပ္ဦး၊    ကဲ "


မူမူသည္  ေဘာ္အကၤ်ီလက္ၾကိဳးကုိ    လက္သည္းရွည္ၾကီးႏွင ့္ဆြဲျခစ္ျဖန္႕ေနေသာ   အိပ္ခန္းထဲက  ုိမူမူကိုုိျပန္ေျပာင္း၍  ျမင္မိေလသည္။
အိပ္ခန္းထဲ၌မူမူသည္ေယာက္ယက္ခတ္ေနေလ၏။၀ါယာၾကိဳးလုိက္ရွာရ၊ေဘာ္လီလုိက္ရွာရ ၊ျခင္ေထာင္ခ်ျပီးခ်ိ္တ္ျဖဳတ္ရ ။ မူမူသည္ သူ႕ေရွ႕၌ျပေနေသာယဥ္ေက်းမႈ႕ ကပြဲ အစား အခန္းထဲ၌ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ဖြကာဗရုတ္သုတ္ချဖစ္ေနေသာ မူမူ၏ ပံုသ႑န္ႏွင့္ ့့္္လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားက ုိျပန္ျမင္ေန၏ ။   ေန႔စဥ္   ေနခဲ့ေသာ    ဖုတ္အလိပ္လိပ္တက္ေနေသာ   အိမ္ခန္းၾကီးကု္    ယခင္က မျမင္ခဲ့မိဘဲပြဲထဲက်မွရႈပ္ယွက္ခတ္ကာဖုတ္လူးေနေသာအိပ္ခန္းၾကီးကုိပါျမင္မိေတာ့သည္။မူမူသည္လူေပါင္းစံုသြားသည့္အိမ္သာေတြကိုလုိက္ ေဆးေက်ာေပးခ်င္သည္ဆုိေသာ  အမ်ိုဳးသမီးကုိ    ဖ်တ္ခနဲသတိရကာ    ေရွ႔ႏွစ္တန္းသံုးတန္းအေက်ာ္၌  ထုိင္ၾကည့္ေနေသာအမ်ိဳးသမီး၏
ေက်ာပိုင္းကုိလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။

"ငါ့ေလာက္ပစ္စလက္ခတ္ႏုိင္တဲ့မိန္းမမရွိဘူး ။လွည္းက်င္း ျပီးသန္႕သန္႕ျပန္႔ျပန္႕စည္းနဲ႕ကမ္းနဲ႕ေနထုိင္ခ်င္တဲ့စိတ္မ်ိဳးလည္း တစ္စက္မွ မရွိဘူး ။အားအားရွိ  ေက်ာ့စန္႕ေနခ်င္ ေန တာ ပဲ။  လေဘာ္သေရ ေနခ်င္ တာပဲ။   ငါသာမိန္းမပီပီသသစိတ္၇ွိရင္  ဒီလုိျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ။"

မူမူသည္ ခံုတန္းေရွ႕ က အမ်ိဳးသမီး ကုိေစာေစာ ကရြံရွာမိ သည္ ထက္သူ႕ကုိယ္သူအစစအရာရာ စိတ္ပ်က္လ်က္ တစိမ့္စိမ့္ရြံရွာေနေတာ့ သည္။ ပြဲအျပီးလင္းထိန္လုိက္၍ လန္႕ဖ်န္႕သြားကာ ေဘာ္လီၾကိဳးျပတ္သည့္ဘက္မွ ခ်ိဳင္းေအာက္ အက်ၤ ီစ ကုိ အထက္ျမွင့္တင္ လုိက္သည္။ လံုးေထြး ထည့္လုိက္ေသာၾကိဳးစသည္  တြဲေလာင္းထြက္က်သြားသည ္။   မူမူသည္   လက္ျပင္ကုိင္းလ်က္    ကုလားထုိင္တန္းမ်ား မွေဘးေစာင္းထြက္လာရင္း ၾကိဳးစျပဳတ္ေသာ    လက္ ကုိလက္ေမာင္းလံုးၾကီးႏွင့္ အားရွိ သေလာက္ကပ္ဖိထားေလသည္။

ကုိဘေမာင္ သည္ အတြင္း၀န္ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္မီးတုိင္ေအာက္ရွိ မူမူနားသို႔ေရာက္လာသည္။    အတြင္း၀န္ ကေလးသည္ မူမူအား
 ျပံဳး ျပႏႈတ္ဆက္ကာ လူအုပ္ၾကီးထဲ၌သူ႕မင္းကေတာ္ကုိရွာေဖြၾကည့္ေန သည္။ ကုိဘေမာင္ သည္မူမူ၏ရင္ဘက္ကုိၾကည့္လုိက္မိကာ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ၾကီးျပဴးသြားေလ သည္။

"ေဟ့..မင္းအထဲက ေဘာ္လီၾကိဳးၾကီးျပတ္ေနျပီ ။ ၾကိဳးစၾကီးလည္းက်လုိ႕။''

အထိတ္အလန့္ျဖင့္ မူမူအနားသို႕ခပ္တုိးတိုးကပ္၍   ေျပာလုိက္ေသာ   ကုိဘေမာင္အသံကုိ    အနီးရွိအတြင္း၀န္မင္းၾကားခ်င္လညး္ၾကားေပ
လိမ့္မည္။  မူမူသည္   ပူထူျပီး      မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ    မၾကားတၾကားျပန္ေျပာလုိက္ေသာ   အသံကုိ အနီးရွိအတြင္း၀န္မင္း  လည္းၾကားခ်င္  လည္းၾကားေပလိမ့္မည္။

" ကို ကလဲ…အေမရိကန္ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြလည္းဒီလုိပါဘဲ...တစ္ခ်ိဳ႕ၾကိဳးေတာင္ မပါ ဘူး" ။

မူမူသည္ ဟန္လုပ္၍ ေျပာမည့္သာ ေျပာလုိက္ရ သည္။သူ႕ေျခေထာက္ေအာက္ကေျမၾကီးကုိသူမျမင္၊ရင္အံုတစ္ပုိင္းေပၚေနေသာ သူ႕ ရင္ဘတ္ သာျမင္ေန ရ သည္ ။  ။


                                                         *                                                *                                                      *
့္

Blogged with the Flock Browser