သံေ၀ဂ လကၤာ ( ၂ ) ( ဆန္းလြင္ ၊ရွင္ အာဒိစၥရံသီ )
၁။
ဘ၀အေၾကာင္း တေစ့ တေစာင္းေတာ့
စဥ္းစားဖုိ႕ ေကာင္းပါ သည္ ။
လူျဖစ္သည့္ခဏ ခုဘ၀က်မွသာ
ကုိယ့္ဘာသာ ကုိယ့္အေၾကာင္း
ေဟာင္းခဲ့ သစ္ခဲ့ ၊ေကာင္းခဲ့ မေကာင္းခဲ့
ေစာင္းငဲ့ လုိ႕ ျပန္ လည္ တစ္ဖန္ စဥ္းစား
စမ္းတ၀ါး သိႏိုင္စဥ္ ဘ၀အမၽွင္အစကုိ
သင့္ရာက ဆြဲျပီး ခြဲျခားရႈ႕ျမင္
သိႏုိင္သမွ် ဆင္ျခင္၍ ၾကည့္ၾကပါစို႕ ။
ယခုဘ၀ ေရာက္မလာၾကခင္က
ဘ၀ဘယ္မွာ အေနၾကာခဲ့ပါ့
ဂဂၤါ ၀ါဠဳ သဲစုမက ဘုရားေတြ ပြင့္ လုိက္ၾကတာ
ဘယ္သာသနာကုိမွ မၾကံဳလုိက္ၾကပါ ကလား ။
ယခုေလာက္ၾကာေအာင္ မကၽြတ္ပဲေန လာၾကရတာ
သာသနာႏွင့္လြဲလုိ႕ေပါ့ ၊ ဘုရားအဆူဆူ
ပြင့္ေတာ္မူပါလွ်က္ ၊လူမျဖစ္ နတ္ မျဖစ္
ေအာက္ထစ္ဆံုးဘ၀ ငရဲက ျပန္မတက္လုိ႕ လား၊
အ၀ိဇၨာ ကြင္းဆက္ မပ်က္ မျပတ္ဘဲ
တ၀ဲလည္လည္ အပါယ္ဘံုမွာ
စုန္ကာ ဆန္ကာသာ အေနၾကာခဲ့ တာလား ။
ခုတစ္ခါက်မွ လူ႕ ရြာ လူ႕ဘ၀
သံုးသပ္ ဆံုးျဖတ္ ႏွလံုးကပ္ျပီး
စဥ္းစားတက္ လုိ႕ ကုိယ့္ဘ၀ျဖစ္အင္
ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိျမင္ေတာ့ သြင္သြင္စီးက်
မ်က္၀န္းအစံုမွာ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္ ပါ ကလား ။
မုိက္မွားခဲ့လသမွ် အသည္းကနာက်င္
ဘယ္လုိပင္ ေျဖေဖ်ာက္ေသာ္လည္း
မ်က္ရည္ပင္မေျခာက္ပါ ဘူး ၊
ေၾကာက္စရာ့ သံသရာမွာ
၀ဋ္ဒုကၡ ရွည္ခဲ့ ပါျပီ ။
ယခု ဘ၀ ဘ၀ အရွိ
သိဖုိ႕ေတာ့ သင့္ျပီ ထင့္
ေတြးခ်င့္စရာ လူမုိ႕သာ စဥ္းစားႏိုင္တာေနာ္ ။
၂။
ေၾသာ္ ပုထုဇဥ္ မျမင္ မ်က္္ကန္း
သံသရာ အဆင္းလမ္းမွာ
စမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္သြားေန လုိက္တာ
ေရွ႕မွာ ဘ၀ေခ်ာက္က မတ္ေစာက္ေစာက္ ရွိေသာ္လည္း
သူကမွ မျမင္ေတာ့ ေျခေခ်ာ္ျပီး ေခ်ာက္က်တာ
ဘာဆန္းမလဲ ၊ လဲမွ နာ ၊ နာမွသိ
မခ်ိမဆန္႕ ထိတ္ထိတ္ လန္႕လန္႕ႏွင့္
လူးလြန္႕ ထူထ ဖုန္ခါက်ျပီး
ေရွ႕မွ ျမင္ရ မႈန္ပ်ပ် အဆင္းလမ္းကုိ
အတက္လမ္းထင္၍ မွန္းဆေလွ်ာက္ျပန္ေတာ့
ေနာက္ဘ၀တစ္ခါ ေခ်ာက္က်ရျပန္တာေပါ့ ။
ကံလမ္းေပၚမွာ ပုထုစဥ္ သူ႕ခင္မ်ာ
ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာေလွ်ာက္ခဲ့ျပီးပါလ်က္
အတက္လမ္းေပၚမွ သူမေရာက္
ေခ်ာက္ျပီးရင္းေခ်ာက္က်ကာသာ
ကာလမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ ပါျပီေလ ။
၃။
ဘ၀မ်ားစြာ ကံေၾကြး ၀ဋ္ေၾကြး
ကုေဋကုဋာကုိ ခႏၶာႏွင့္ေပးဆပ္
အသားႏွင့္ ေပးဆပ္ ၊အေသြးႏွင့္ေပးဆပ္
ပခံုးႏွင့္ထမ္းဆပ္ ၊အေရ ခြံႏွင့္ ဆပ္
ပခံုးႏွင့္ ထမ္းဆပ္ တံုးထမ္း၍ဆက္ခဲ့ၾကျပီးျပီ ၊
ကံေၾကြးေဟာင္းအလီလီ ကုိ ေျပလည္ေအာင္
ေပးဆပ္ခဲ့၍သာ ယခုတစ္ခါ လူ႕ျပည္မွာ
လူျဖစ္လာရတာကုိ အခြင့္ေကာင္းမထင္
မဆင္ျခင္ဘဲ အလြဲေန အေလ လုိက္ျပီး
အမုိက္အမဲ ငရဲမေၾကာက္ ကံလမ္းေပၚမွာ
ေနာက္တစ္ခါ ေလွ်ာက္ၾကလွ်င္ျဖင့္
သင့္ေလာက္မုိက္သူ ဇမၺဴ မွာ မရွိ
မိုက္ ေခါင္ထိျပီ မွတ္ပါေတာ့ ။
၄။
မဆင္မျခင္ အျမင္မသိ
မရွိမ်က္ကန္း စမ္းတ၀ါး၀ါး
ကံလမ္းမွာ တစ္ခါ သြားၾကပါ မူကား
ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး ေမွာက္ေမွာက္မွားမွား
ကင္းပါးလြင့္ စဥ္ အပါယ္ကုိပင္
လုိခ်င္ လုိ႕ လုပ္ ယူေနၾကသလုိ
မဆုိလည္းမျဖစ္ ဆုိလည္းမျဖစ္မုိ႕
စစ္စစ္မွန္မွန္ ' သမၼာဒိ႒ိ 'ညဏ္မ်က္စိျဖင့္
ဘ၀ကိုလွန္ ေရဆန္္ခရီးမွာ မဂၢင္ေဖာင္ၾကီး
အပုိင္စီး၍ အျပီးသြားရန္အတြက္
ရုပ္ နာမ္ ဓမၼ သခၤါရကုိ ငါပဲ ငါ့ ဟာ ငါ့ဥစၥာဟု
စြဲလမ္းထင္မႈ႕ ' ဒိ႒ိ ' စုကုိ ယခုဘ၀ ပယ္သတ္မွသာ
သံသရာ၀ဋ္ အျပီးကၽြတ္၍ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္
ျပီးျပတ္ ဒုကၡခ်ဴပ္ျငိမ္းရသည့္ ခပ္သိမ္းအရိယာ
တုိ႕ ပမာလွ်င္္ ညဏ္လမ္းမွာေလွ်ာက္ လူတစ္ေယာက္ သည္
ထြန္းေပါက္ေအာင္ျမင္ ခရီးတြင္လိမ့္ ။
၅။
သုဂတိမွာ လူျဖစ္လာရ ဤဘ၀ထက္
ေန႕ရက္ၾကာရွည္ ေနလာၾကတာ
ဘာအဓိပၸာယ္ရွိ သလဲ ။စားဖုိ႕၀တ္ဖို႕ ၊
ေနဖုိ႕ထုိင္ဖုိ႕ ၊မခ်ိဳ႕ရေအာင္ ၊
ေရႊအေရာင္ ၊ေငြ ေရာင္ ၊စိန္ ေရာင္ ထြန္းပ
တျပျပႏွင့္ လွပသည္ ထင္ သင့္ရုပ္သြင္ကုိ
သင္မေသခင္ ခင္ ေၾကးမံုမွန္ေထာင္
ဓာတ္ပံုေပါင္ထဲ သဲသဲကြဲကြဲ
သရုပ္ခြဲျခား အမွန္တရားေပၚေအာင္
မ်က္ေတာင္မခတ္ ရပ္၍ၾကည့္စမ္း။
ဘ၀လမ္္းမွာ သင္ထမ္းခဲ့ရ
၀န္ထုပ္ပမာဏ ၾကီးလြန္းလွ၍
ညိႈးႏြမ္းရုပ္သြင္ သင့္ ပါးျပင္ လည္း
ဖရိုဖရဲ က်ိဳးတုိးက်ဲ၍ မြဲေျခာက္သားေရ
ရိုးေၾကရြက္က်ဲ ေသပြဲ၀င္္ရ သင့္ဘ၀မွာ
ဘာကုိ အဓိပၸာယ္လုိ႕ ဆုိခ်င္သလဲ။
လုိခ်င္စရာ ဘာတန္ဖိုးေတြရွိသလဲ
ဘ၀ျဖစ္ပုံ ဆင္ျခင္တုံတရား ၊
ေရွ႕မွာထား၍ စဥ္းစားႏိႈင္းေထာက္
မုိးေသာက္ကေန၀င္ ၊ပူပန္ေၾကာင့္ၾက
ေတာင့္တ ၾကိဳးကုတ္ ၊အလုပ္ႏွင့္လက္
ရက္ ဆက္လမ်ား တဖားဖားႏွင့္
စား၀တ္ေနေရး ေတြးပူရင္ေလး
စိတ္မေအးပဲ က်ိတ္ေတြးၾကံဆ
လုပ္ေနရလည္း ဘ၀ျပည့္စံု
မဖူလံုခဲ့ ။ပစၥည္းမ်ိဳးစံု စုပံုေနလည္း
မေသေအာင္စား ၊မအားေအာင္ရွာ
ဤခႏၶာကုိ စားပါ ေသာက္ပါ ၀တ္ဆင္ပါဟု
ပ်ာပ်ာသလဲ ကၽြန္မြဲ ကၽြန္စုတ္ လုပ္ေကၽြးျပဳစု
ယုယခ်စ္ခင္ နင္က ၾကင္နာ နင့္ခႏၶာက မညွာနင့္ကုိ
အုိလုိက္နာလုိက္ ေသမင္းၾကိဳက္ေအာင္
ရိုက္ေထာင္းပုတ္ခတ္ အေသသတ္လည္း
မျပတ္သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္းကာ
ငါ့ကုိယ္ ငါ့ဟာ ငါ့ဥစၥာဟု
သင့္မွာ ဒိ႒ိ ခံေနသည္ ။
၆။
ဤခႏၶာမွာ ဘာကုိ သင္ က ခ်စ္ေနရသလဲ
အထင္ၾကီးစရာ ဤခႏၶာမွာ တန္ဖုိးဘာေတြရွိသလဲ ။
ဖရိုဖရဲ ျပိဳကြဲေဖာက္ျပန္ အေလာင္းက်န္မွ
ရြာက လက္မခံ သုႆန္ကုိထုတ္ မီးဖုတ္ဖ်က္ဆီး
အခ်ည္းအႏွီးဘ၀ သံုးမရဘဲ ဆံုးရံႈးရျပီ မဟုတ္လား ။
ေနာက္ဘ၀မွာ ပါယ္ရြာဇာတိ က်ိုဳးမရွိဘူး
အတိဒုကၡ ေရာက္ရ တစ္ခါ သံသရာလမ္း ကံထမ္းသမား
ေလွ်ာက္သြားရျပန္ျပီ ၊မက္ေစာက္ၾကီးမား
ဘ၀ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ ေဇာက္ထုိးမိုးေမွ်ာ္
က်ရင္းေပ်ာ္သည္ ေၾသာ္ အႏၶလူမုိက္
ဒုကၡၾကိဳက္ရယ္ ။ နင့္ေလာက္မုိ္က္သူ
ဤဇမၺဴ မွာေတာ့ ရွာလွ်င္ရွားမည္ ငါထင္သည္ ။
၇။
လူျဖစ္ေနတာ ခႏၶာလား ငါလား
ကြဲကြဲျပားျပား နားမလည္ခဲ့ ပါ ဘူး၊
ငါးပါးခႏၶာ သူ႕ သဘာ၀က ' အနိစၥ ' မုိ႕
တားမရ ဆီးမရ ေဖာက္ျပန္၍ ျပပါလ်က္
တပ္မက္ခဲ့တာ ငါ စြဲလမ္းမိတာ ငါ
ညဏ္မရွိတာ ငါ အမွန္ မသိတာ ငါ
တရားမရွိတာလည္း ငါ ၊ အမွားမသိတာလည္း ငါ ၊
အခုက်ခါမွ အသက္ကၾကီး ဇရာဖိစီး
ေရာဂါ ေတြ သည္းထန္လ်က္ ေသခါနီးေရာက္မွ
ေဖာက္ျပန္ေသာ ရုပ္နာမ္ကုိ
ဆင္ျခင္ညဏ္ ေရာက္ပါ သည္
ဘ၀အသိက ............. ေနာက္ေတာ့က်သြားျပီေလ ။
လုပ္စရာလည္းမရွိ ၊ ျဖစ္စရာလည္းမရွိ ၊ ရစရာလည္းမရွိ
အားလံုး ဗလာနတၳိ ၊ ဘာဆုိဘာမွ မရွိပါ ကလား ။
၈။
တရားကုိသိေတာ့ ဘ၀က လက္ခ်ည္းက်န္ ျဖစ္ေတာ့ မည္ ။
အေသမဦးခင္ ညဏ္ဦးေအာင္ အရင္ လုပ္ မွေပါ့ ၊
သံေ၀ဂ အသိႏွင့္ ကုိယ့္ ကုိ ကုိယ္ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့
ကုိယ့္အျဖစ္ကုိသိျပီ ၊ မနစ္နာေအာင္ ၾကံေဆာင္မည္ဆုိလွ်င္
အခ်ိန္မွီသးတာပဲ ၊ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘူး ၊ စိန္ႏွင့္ ဆန္ကြဲ
ဘာျဖစ္လုိ႕ မလဲရမွာလဲ ၊ညစ္မည္းေနတဲ့ အသည္းကို
ေျပာင္ေအာင္ တုိက္ ၊ မုိက္ေမွာင္ေနတဲ့ ဘ၀ထဲက ထြက္
အသက္ႏွင့္ 'သစၥာ' ဒီ တစ္ခါ လဲ လုိက္ မည္ ၊
ၾကံစည္ျပီးေသာ သူတစ္ေယာက္ ညဏ္လမ္းေပၚမွာ
ေလွ်ာက္မည္ ။ ခရီးေရာက္ သင့္ သေလာက္ေ တာ့
ေရာက္ဦးမွာေပါ့ ၊ေရာက္မွာေပါ့ေနာ္ ။
[ ရွင္ အာဒိစၥရံသီ ]
ဆန္းလြင္
No comments:
Post a Comment